Ze zijn overal: in bussen, in de metro van Parijs, op kiosken, op stations en natuurlijk op internet.
De affiches van La Flamme vallen Frankrijk binnen met hun aangeleerde kitsch.
En niet voor niets is dit programma de gloednieuwe originele creatie van Canal +, die nooit halverwege werkt als het gaat om het promoten van zijn baby's.
Het gecodeerde kanaal heeft het pakket dus op de com gezet, om een merkwaardige verwachting te wekken bij degenen die de poster minstens één keer hebben gezien.
Maar was het spel dan de kaars waard? Komt het programma overeen met het ego van zijn hoofdpersoon?
The Flame, waar gaat het over?
Marc is knap, Marc is piloot, Marc is megalomaan en Marc is vooral een beetje dom.
Het nieuwe hart van de realityshow La Flamme laat niemand onverschillig, en zeker niet de 13 vrijers, allemaal klaar om de ring om zijn vinger te doen.
Het is omdat hij Marc gooit, gegoten in zijn muisgrijze pakken. Jammer dat hij er niks van begrijpt en onder alle omstandigheden helemaal niet goed is.
Niets maakt Marc bang, en zeker niet het belachelijke, waarin hij zich ondanks zichzelf wentelt.
Dus gebruikt en misbruikt hij racistische punchlines terwijl hij het goed wil doen, bespot hij een van zijn blinde kanshebbers en ontwikkelt hij een bijna diepgewortelde haat tegen het meest altruïstische meisje in de bende.
U zult begrijpen dat La Flamme een parodie is op de vrijgezel, dit vrouwonvriendelijke en ietwat misselijke programma dat sinds 2002 in de Verenigde Staten wordt uitgezonden en waarnaar Frankrijk haastte om een zusje te leggen.
Een programma gebaseerd op een heel eenvoudig concept: een dozijn vrouwen strijden om de liefde van een "heer" en strijden in beproevingen om dates te winnen met hun fop in kostuum.
The Flame is een eerbetoon aan Amerikaanse mockumentaries
La Flamme is ook en vooral geïnspireerd door Burning Love, een Amerikaanse serie van Erica Oyama die de Bachelor al parodieert, uitgezonden van 2021 tot 2021 op het E! Channel.
Maar niet alleen! We kunnen ons gemakkelijk voorstellen dat de makers zich verbazen over The Office, Parks and Rec of Arrested Development, gekke parodieën op documentaires met altijd indrukwekkende castings.
Dus in La Flamme komen alle mensen naar de deuren van de villa, van Jonathan Cohen (die Marc regisseert, co-script en speelt), tot Florence Foresti via Ana Girardot, Géraldine Nakache, Doria Tillier, Vincent Dedienne, Adèle Exarchopoulos , Camille Chamoux, Leïla Bekhti, Léonie Simaga, Céline Sallette, enzovoort.
De lijst met Franse acteurs die deelnemen aan het mooiste Bachelor-spel dat ooit is gemaakt, is zo lang dat het moeilijk is om volledig te herstellen.
En dat maakt natuurlijk een van de grote charmes van een serie - die overigens niet ontbreekt.
La Flamme, goed verankerd in zijn Amerikaanse roots, is grappig. Heel grappig zelfs.
Het kostte ons echter meer dan één aflevering om het onbehaaglijkheid dat onvermijdelijk door de domheid werd gecreëerd te laten mengen met de ultieme vrouwenhaat van de hoofdrolspeler in de kast, en ronduit door te dringen tot de gênante humor van The Flame.
La Flamme, tussen gelach en verlegenheid
Het is moeilijk om te weten of we lachen of dat we geel lachen voor The Flame, die zijn held meer gebreken op de schouders legt dan in het echte leven gebruikelijk is.
Egoïstisch, megalomaan, macho, Marc houdt van vrouwen die een gesprek voeren, maar niet van degenen die "teveel hebben", Marc zou graag verliefd worden op een zwarte vrouw want dat is hem nog nooit overkomen, Marc stelt blindheid in vraag van een mededinger omdat ze hem versloeg op de bowlingbaan: kortom, Marc is ondanks zichzelf verachtelijk, en roept zelfs de wanhoop op van de presentator van de show (de bij uitstek grappige Vincent Dedienne).
Diep ondraaglijk wordt hij binnen een paar seconden een held die we graag haten, tot het punt dat de geringste rebellie van zijn vrijers tegen hem een plezierig en verondersteld genoegen wordt.
De deken van oprechte absurditeit die het programma van Jonathan Cohen bedekt, ontdoet de personages volledig van hun afwijkende opmerkingen, en dit is wat een vrij snelle toegang tot de serie mogelijk maakt.
Deze aan verlegenheid grenzende humor zorgt ervoor dat de kijker zich totaal ongemakkelijk voelt, aangezien hij gedwongen wordt om problematische situaties te lachen.
The Flame is daarom een politiek incorrect niets, zoals de programma's waaruit het zijn aplomb put.
La Flamme, een fascinerende vrouwelijke cast
Als Jonathan Cohen zo goed is als gewoonlijk, in La Flamme, ligt de focus op de vrouwelijke hoofdrolspelers. De zeer dichte cast die voornamelijk uit vrouwen bestaat, zegt Bachelor verplicht, geeft een prominente plaats aan de talenten van zijn tolken.
Leïla Bekhti, Doria Tillier, Léonie Simaga zijn allemaal absoluut hilarisch in hun rollen.
Speciale vermelding voor Camille Chamoux, wiens personage zonder slipje van Chatalere (we laten je deze naam hardop uitspreken) ongewoon grappig is.
De veronderstelde "vulgariteit" van de serie, die nooit van kant is gemaakt (vooral om Chatalere te bedekken), heeft een zeer verfrissende dimensie ten tijde van opgeschoonde programma's zoals Emily in Parijs.
En het is ongetwijfeld dankzij het talent van Jonathan Cohen in combinatie met dat van Jérémie Galan en Florent Bernard.
Maar, en dat is jammer, gaat de serie soms op problematische paden, waardoor het hele product punten van moderniteit verliest.
Om een zwarte vrouw in de serie te portretteren, geen vrouw dan alleen Youssef Hajdi met een pruik.
Tussen dit personage en dat van Leïla Bekhti, verstrikt in clichés over lesbiennes, veegt het programma enkele grappen met slechte smaak weg die zijn humor een beetje aantasten.
Maar niet genoeg om te voorkomen dat we het u aanbevelen. Omdat het grappig blijft. Heel grappig.
Zeker is in ieder geval dat La Flamme er nog niet over heeft gesproken.
Om de start van het programma te ontdekken, ontmoet je maandag 12 oktober op Canal +, dat uitzonderlijk de eerste afleveringen duidelijk zal uitzenden.
