Laat ik dit artikel beginnen met een bekentenis waardoor sommige mensen mij als een slechte feministe gaan beschouwen.
Ik ben absoluut GEEN activistenaccount op sociale netwerken. Of het nu feminisme is of zoiets - ik houd gewoon een paar volgers over mannelijkheid, omdat het onderwerp zelden wordt besproken.
Deze beslissing wordt ingegeven door twee factoren:
- Ik heb duidelijk een baan die me ertoe brengt om tijdens mijn werk op de hoogte te blijven van feministisch nieuws
- En bovenal, het DEPRINT me diep om de hele tijd te horen over sociale strijd
Feministisch activisme op internet en ik
Ik heb deze “gewoonte” op internet niet altijd gehad, integendeel: aan het begin van mijn “feministisch ontwaken” volgde ik veel verhalen over dit onderwerp.
Op dat moment werd het meer gedaan op Twitter dan op Instagram; mijn tijdlijn stond vol met activisten, vaak vrijwilligers, die hun dagen spraken over feminisme.
Maar het putte me uiteindelijk helemaal uit .
Enerzijds omdat de interne oorlogen in de beweging mij verveelden en pijn deden, anderzijds omdat ... nou ... het nieuws is vaak niet erg blij, hè.
Esther Reporter's Good News of Feminism bestond niet, woede was overal. Persoonlijk houd ik er niet van om boos te zijn; het is geen emotie die me motiveert, integendeel, het put me uit.
Dus ik heb veel schoongemaakt in mijn vervolg en ik werd beter. Ik ben niet minder een feministe, ik ben gewoon minder moe.
De "deprimerende" feministische Instagram-accounts
Deze voorjaarsschoonmaak vond enkele jaren geleden plaats. Sindsdien is het feministisch activisme op internet niet gestopt, en gelukkig!
In het bijzonder nam het de vorm aan van wat ik noem "deprimerende feministische Insta-accounts" , die talrijk zijn en, moet gezegd, een groot succes zijn.
Van @tasjoui (over seksuele ongelijkheden) tot @taspensea (over mentale belasting) via @noustoutesorg (van de vereniging met dezelfde naam), groeien deze accounts als paddenstoelen ...
En ik volg er nog steeds geen. Omdat ze voornamelijk negatieve inhoud delen: getuigenissen van geleden ongelijkheden, seksueel geweld, intimidatie op straat, cijfers over feminiciden, enz.
Het nut van 'deprimerende' feministische Instagram-accounts
Ik wil duidelijk zijn: ik begrijp dat deze accounts niet zijn gemaakt met de bedoeling om feministen deprimerend te maken!
Ze willen in de eerste plaats licht werpen op een realiteit die vaak over het hoofd wordt gezien en ontkend , die van het nog steeds alomtegenwoordige seksisme dat vrouwen elke dag pijn doet en doodt, in Frankrijk en elders.
Ik ontken op geen enkele manier hun media-nut ... aan de andere kant vraag ik me af of het interessant is om ze te volgen als je al een beetje thuis bent in het feminisme.
Persoonlijk is het een behoorlijke dosis seum die dit soort accounts me opleveren, vooral als ze op mijn persoonlijke feed verschijnen, tussen een video van een kitten en een foto van pannenkoeken.
Maar zoals ik al zei, deze verhalen worden zeer gevolgd, ook door jonge feministische vrouwen zoals ik.
Dus besloot ik de Mademoisell-gemeenschap te vragen om me een beetje uit te leggen wat 'deprimerende feministische Insta-accounts' hen opleveren .
Ik heb veel reacties ontvangen, en ik ben erg dankbaar! Hier is wat u me vertelde over uw rapportage aan dit soort accounts.
Volg feministische Instagram-accounts voor informatie
Velen van jullie vertelden me min of meer hetzelfde als deze 20-jarige juffrouw:
"Ik begon mezelf onlangs een feministe te noemen, misschien een jaar (...)
Toen ik vorig jaar mijn Insta-account aanmaakte, was het voor mij een kans om veel dingen op dit niveau te leren , en om veel problemen te realiseren waarvan ik me helemaal niet bewust was.
Ik herinner me dat ik Iréné, @irenevrose begon te volgen (want ik had haar trouwens op mademoisell gezien: ze had een periode zonder periodieke bescherming doorgebracht).
Dit leidde me beetje bij beetje naar andere verhalen die ze citeerde of die mij werden aanbevolen.
In die tijd was het volgen van al deze verhalen voor mij een manier om mezelf te informeren en me bewust te worden van alle kwesties die verband houden met seksisme.
Met deze accounts kan ik zelfs vandaag de dag op de hoogte blijven van kwesties die de reguliere media niet behandelen. Dus het is natuurlijk vaak moeilijk, gewelddadig, maar het is ook de realiteit die zo is. "
Feministische informatie, maar al te vaak afwezig in traditionele media: dit is wat je motiveert om dit soort accounts te volgen.
En ik kan dit begrijpen, want inderdaad, geweld tegen vrouwen, seksisme in het algemeen, komt geleidelijk naar voren, maar er is nog een weg te gaan.
Volg feministische Instagram-accounts om waakzaam te blijven
Vergeet de alomtegenwoordigheid van seksisme niet, en de strijd die nog moet worden gevoerd, hier is nog een reden waarom je feministische verhalen volgt.
Charlotte legt me onder andere uit:
“In mijn leven (privé en zakelijk) heb ik weinig ervaring met seksisme of andere feministische kwesties.
Het is duidelijk dat er niets is "perfect", en ik weet niet of het mijn nogal positieve karakter is dat het overneemt, maar ik voel me redelijk goed aan deze kant (...)
Met deze verslagen kan ik dus voet aan de grond zetten in de realiteit van veel vrouwen in Frankrijk en de wereld, open en gevoelig blijven voor feminisme, me op de hoogte houden van de voortgang of niet van bepaalde dingen.
Ik denk dat het, zonder overweldigd te worden door deprimerend nieuws, belangrijk is om verbonden te blijven met de realiteit , verder te kijken dan mijn eigen kring, om op mijn schaal te proberen deel te nemen aan de feministische beweging! "
Ik begrijp wat Charlotte bedoelt, vooral omdat ik me in dezelfde situatie bevind als zij.
Met een beetje geluk en veel waakzaamheid heb ik een veilige omgeving opgebouwd: mijn vrienden, mijn collega's, mijn vriend zijn feministen.
In de openbare ruimte heb ik de indruk minder intimidatie op straat te ervaren, het taboe op vrouwenhaar te zien afnemen, kortom, ik ben nogal stil.
Maar mijn kleine bubbel is niet ieders realiteit , verre van dat. En het is inderdaad heel belangrijk om dit te onthouden!
Volg feministische Instagram-accounts om woede aan te wakkeren
Deze verhalen zijn deprimerend, ja. Maar ze zijn ook heel vaak een manier om woede uit te drukken, een woede tegen het patriarchale systeem.
Ik heb het je eerder uitgelegd, woede voor mij is geen drijvende kracht en is dat ook nooit geweest. Maar dit is niet voor iedereen het geval! Naomi schrijft me bijvoorbeeld:
"Ik volg verschillende feministische accounts" van de afdeling "die me elke dag bellen om te bestellen.
Doet me denken aan gruwel, onrecht, de stilte van de reguliere media, de politiek, de staat, het gebrek aan administratieve of zelfs persoonlijke en intieme steun.
Ik volg ze omdat ze me in opstand brengen. En ik wil deze woede niet vergeten . Ik wil het weten, identificeren en beheersen.
Zij is het die mij de moed geeft om door te gaan met bewustwording te creëren onder de mensen die ik ontmoet en ontmoet.
Het is deze woede die me de moed geeft om in te grijpen als ik zie dat een meisje pissig wordt in een bar, in de metro of op straat.
Het is deze woede die me in staat stelt om vrienden weer op hun plaats te zetten zonder bang te zijn om daarna weggestuurd te worden. "
Ik heb de neiging om woede te zien als een soort "fase" in feministische betrokkenheid. Een heel "rode pil" -moment van Matrix: plotseling zien we seksisme, overal en altijd. En dat maakt ons boos.
Maar ik realiseer me dat deze visie behoorlijk gemodelleerd is naar mijn eigen (negatieve) relatie tot deze emotie. Ik was vroeger boos; nu ben ik blij dat ik er niet meer ben, ook al ben ik natuurlijk soms in opstand, verontwaardigd.
Er zijn feministen die al jaren, decennia lang campagne voeren en nog steeds zo boos zijn als op de eerste dag. Misschien is het in hun ogen de essentiële brandstof om niet op te geven, om te blijven vechten?
Volg feministische Instagram-accounts om samen te vechten
Suivre ce genre de comptes, c’est aussi, pour beaucoup d’entre vous, une façon de montrer votre soutien, d’apporter votre pierre à l’édifice.
Vous avez d’ailleurs été nombreuses à saluer le courage et la ténacité des personnes parfois anonyme, souvent bénévoles, qui sont à l’origine de ces initiatives.
Un engagement qui n’est pas sans conséquences pour la santé psychique, comme l’a illustré Anaïs Bourdet, de Paye ta Shnek, au moment où elle a arrêté d’alimenter son compte.
« J’ai, je crois, toujours été honnête avec vous alors je vous dis les choses telles qu’elles me viennent : je n’en peux plus. Je n’y arrive plus.
Je n’arrive plus à lire vos témoignages et à les digérer en plus des violences que je vis dès que je mets le pied dehors.
La colère que j’ai accumulée en presque 7 ans me bouffe et me pousse à réagir quasi systématiquement, et la plupart du temps, ça ne fait qu’envenimer la situation.
Je suis la meuf de PTS, je ne m’autorise pas à laisser passer les choses, car après tout, si même moi je ne réagis pas, qui le fera ?
Et ce rôle-là, je n’en veux plus. Je n’ai pas ou plus les épaules, je suis épuisée et, honnêtement, terrorisée. »
Pour soutenir ces femmes de l’ombre qui passent des heures à ratisser infos déprimantes et témoignages atroces, vous posez un like , vous allez follow , en geste de sororité, afin qu’elles se sentent moins seules.
Les dérives des comptes Instagram féministes « déprimants »
J’aimerais, après ces explications, transmettre la réponse d’une lectrice qui m’a parue essentielle, car elle aborde un sujet plutôt tabou : celui de la toxicité qui peut exister dans le milieu militant.
Cette mademoisell a fini par se désabonner de ce genre de comptes, et elle me dit :
« C’est super que tu en parles parce que ça faisait justement quelques semaines que c’est quelque chose sur lequel je réfléchissais beaucoup.
J’avais fini par me désabonner de ces comptes qui me culpabilisaient, ou m’attristaient sans que je ne m’en rende compte.
Déjà, les comptes que je ne suis plus sont les témoignages (de viols, de harcèlement, de remarques sexistes… ), même si je trouve ça bien qu’ils existent, car ça permet à chacun de s’exprimer où se reconnaître, et de montrer que le sexisme est réel et quotidien.
Cependant, je ressors de ce genre de compte, après avoir lu quelques témoignages, déprimée comme jamais et n’ayant plus vraiment confiance dans le monde.
Les autres comptes qui m’attristent sont ceux ayant une vision très précise et politique du féminisme.
Comme le féminisme libertaire, avec lequel je suis d’accord d’ailleurs, mais je parle des comptes pour lesquels tout le reste est du faux féminisme, ce avec quoi je ne suis pas d’accord.
Pour moi, c’est la diversité du féminisme qui fait sa force, et ces comptes pratiquent beaucoup la cancel culture : si on n’est pas assez écolo on n’est pas féministe, telle actrice n’est pas vraiment féministe…
Ils critiquent souvent tout. C’est-à-dire que soit on est féministe dans la version la plus radicale du terme, soit on ne l’est pas.
Certains sont un peu paradoxaux, puisqu’ils se revendiquent comme « mauvaises féministes », pour montrer qu’il n’y pas de bonne façon d’être féministe, mais critiquent les autres formes de féminisme.
Pour finir, ce qui est déprimant c’est aussi les comptes qui culpabilisent.
Comme si, si on ne s’épuise pas à créer des associations, organiser des marches, créer des contenus féministes, on n’était pas légitime…
J’ai vu passer plusieurs posts le 8 mars qui disaient qu’aller aux manifestations n’était pas suffisant, et ça m’a vraiment rendue triste cette façon de se comparer.
Les gens derrière ces comptes sont vraiment révoltés, en colère, ce qui est tout à fait légitime mais donne un arrière-goût de pessimisme quand même.
Au final, je pense que c’est très bien que ces comptes existent, ils sont utiles et partent d’une bonne intention, mais qu’il faut y prendre ce qu’on a à y prendre et ne pas se laisser gagner par la culpabilité ou le découragement. »
Ce sentiment rejoint celui dont je te parlais dans mon intro : ma lassitude envers les guerres intestines qui a fini par me dégoûter du militantisme sur Twitter.
Bien sûr qu’il existe plusieurs courants dans le féminisme, et c’est d’ailleurs tant mieux - ainsi, chacune peut trouver celui qui lui correspond !
Mais je suis toujours attristée, dégoûtée de voir la condescendance voire la violence dont certaines militantes peuvent faire preuve envers leurs « alliées » qui ont pour seul tort de militer différemment.
Où trouver du féminisme positif ?
Je ne vise pas, avec cet article, à encourager l’ unfollow de ce genre de comptes. J’ai même appris beaucoup de choses sur vos motivations !
Mais je me dis que s’il est facile de trouver moult contenus déprimants sur les réseaux sociaux, il l’est moins de dénicher du positif.
Ce n’est pas un hasard : l’indignation est un vrai facteur de viralité sur Internet. Un post du seum sera amplement relayé par rapport à une bonne nouvelle.
Si tu veux mettre un peu d’optimisme dans tes feeds , tu peux donc :
- Suivre Esther Reporter sur YouTube et Instagram
- Suivre mademoisell
- Lire et partager cet article : Comment arrêter de s’énerver sur Internet
- Suivre Les Internettes, l’asso qui met en avant les femmes de YouTube
- Suivre L’Importante, plusieurs fois cité comme un compte plutôt positif
- Si tu parles anglais, t’abonner à l‘excellente chaîne YouTube ContraPoints
N’hésite pas à enrichir cette liste (un peu pauvrette) dans les commentaires, je n’attends que tes recommandations !
