Grote liefdesverhalen in de bioscoop betoveren me, ze laten me reizen.
Noem me blauwe bloem als je het wilt, lezer, maar zoals de ander zou zeggen, ik zing over het leven, ik dans over het leven en ik ben alleen maar liefde.
Dus door de synopsis van Jumbo te lezen, werd ik meteen verleid . Er gaat niets boven een romance tussen een jong meisje en een machine om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen.
Ik had met hetzelfde ongeduld op Haar van Spike Jonze en The Shape of Water van Guillermo Del Toro gewacht, en Jumbo stelde me niet teleur !
Jumbo, waar gaat het over?
Jeanne (Noémie Merlant), een verlegen en vaak bespot jonge vrouw, heeft een hechte band met haar grillige moeder (Emmanuelle Bercot).
Maar hun medeplichtigheid zal een klap krijgen als Jeanne haar moeder vertelt dat ze verliefd is geworden op Jumbo, de nieuwe attractie van de kermis waarin ze werkt.
De film van Zoé Wittock begint dan aan het avontuur van dit buitengewone verhaal, met een heel bijzondere behandeling die deze film tot een geweldige UFO maakt .
Ik zag hem voor het eerst op het Gérardmer International Fantastic Film Festival, waar hij buiten competitie werd gepresenteerd, en ik ontmoette zijn belangrijkste actrice, de magnetische Noémie Merlant, ook genomineerd voor de César 2021 vanwege haar impactvolle rol. in Portret van het meisje in brand.
Dus hier is mijn mening over de film vermengd met het interview met de hoofdactrice, om je te laten wachten op de release van Jumbo op 18 maart .
Jumbo, een film vol poëzie
Een jonge vrouw die verliefd wordt op een machine, hier is een verhaal dat opvalt.
Toen ik Noémie Merlant vroeg wat ze van het script vond toen ze het voor het eerst in handen had, riep ze uit:
Ik had zoiets van "Wauw, dit is geweldig! ". Het is helemaal niet wat we gewend zijn te lezen, het is een liefdesverhaal dat helemaal niet wordt verteld.
Er zijn dingen die me echt raakten, die me ergens anders heen brachten, ik wilde het echt doen.
En als het scenario eenmaal is opgevoerd, is de verrassing net zo groot.
Noémie legt me uit dat ze zich met de regisseur veel afvroegen hoe ze een dialoog met een object konden creëren .
De hele moeilijkheid zit namelijk ook in het feit dat het liefdesverhaal tussen Jeanne en Jumbo geloofwaardig moet overkomen.
Hier komt het fantastische in het verhaal , met scènes tussen Jeanne en Jumbo die gewoon magisch zijn.
De film roept zachtjes en in poëzie grote vragen op, en het is goed voor de leerlingen.
En te bedenken dat Noémie Merlant me in vertrouwen neemt dat hij moeite had om het daglicht te zien ... Het zou toch zonde zijn geweest om het zonder te moeten stellen.
Het kostte veel tijd om financiering te vinden. (…) Deze film is erg gewaagd, vanwege het onderwerp en de manier waarop zij (Zoé Wittock) er mee omgaat.
De fantastische kant, de komische, eigenzinnige kant, maken het geen voor de hand liggende film, want in alle opzichten is het anders .
Maar dat is wat me verleidde, het is een echt voorstel, als er een idee is, nieuwe verbeeldingen , dat is wat me betovert.
Jumbo, een ode aan verschil en tolerantie
In de bioscoop zoals ik die ken, slaagt het personage van Jeanne, tijdloos, ongrijpbaar en niet te classificeren, zelden tot de rang van hoofdrolspeler.
Noémie legt me uit dat ze daarom haar inspanningen heeft verdubbeld om het te identificeren en er met veel empathie aan heeft gewerkt:
Ik heb geprobeerd alle gevoelens die we hebben als we verliefd zijn op een object te projecteren. Het was een echte dialoog met de omgeving, met materie, met een heel aardse kant, en uiteindelijk niet zo maanachtig als dat. (…)
De verlangens van anderen, zij (Jeanne) kan ze niet aan, ze voelt zich snel onderdrukt.
En als ze met een object is, bij bijvoorbeeld Jumbo, heeft ze de plek om zichzelf te zijn, iets te creëren, haar eigen verlangens de vrije loop te laten. (…)
Voor mij oefent Jeanne totale vrijheid uit , ze is anders, en dat is wat je bang maakt, zoals altijd. (…)
Ze is een personage dat ik erg leuk vind, omdat ze eigenlijk niet zo kwetsbaar is! Ze zal haar moeder snel confronteren zodra ze begrijpt dat ze dit verlangen had.
Ze is zo puur dat ze het zich niet afvraagt, ze probeert het te delen, maar mensen snappen het niet.
Jeanne is mede geïnspireerd door Erika Eiffel, een van de eerste vrouwen die objectofiel was . Net als zij bouwt Jeanne miniaturen van haar verlangensobjecten.
Jeanne is anders, haar helft ook, dus Zoe Wittock had niet meer nodig om een manier van seks in de bioscoop opnieuw uit te vinden .
Want ja, Jeanne en Jumbo bedrijven de liefde op een geheel nieuwe manier, in een fascinerende scène die Noémie probeert te ontcijferen:
Zij (Zoe Wittock) wilde deze terugkeer in Jeanne's verbeelding markeren, niet een realistische kant behouden. Ze wilde in de ingewanden van deze machine komen, in Jeanne's hoofd en in het gevoel van een orgasme !
Jumbo, zo bijzonder en toch universeel
Het tonen van een ongemakkelijke liefde, een andere liefde, is nog steeds het maken van een film met politieke betekenis.
Zoe Wittock zorgt ervoor dat Jeanne's coming-outscène teruggaat naar haar universele moeder. Het is inderdaad transponeerbaar naar elke niet-heteronormale coming-out.
Is Jumbo dus een oproep tot tolerantie of kondigt het aan dat er eindelijk een vorm van tolerantie in onze samenleving is ontstaan?
Ik denk dat het een mix van de twee is. Ik denk dat er nog een lange weg te gaan is. En er wordt al een klein beetje gedaan.
Het is van groot belang om films te hebben die nieuwe verbeeldingskracht tonen , die een geheel nieuwe visie laten zien die niet wordt verteld, niet wordt weergegeven (…).
En Noémie Merlant voelt zich als actrice ook verantwoordelijk voor de politieke reikwijdte van de projecten waaraan ze deelneemt.
Naarmate ik meer en meer ontmoet, voel ik me steeds verantwoordelijker. Een kunstenaar is voor mij op een bepaalde manier verantwoordelijk (...)
Ik moet betekenis geven aan wat ik doe, ik heb een weerklank nodig met de wereld , die in ieder geval de meest oprechte en mooiste mogelijke is.
Het is dus onvermijdelijk dat Noémie en ik het onderwerp feminisme in de cinema , en vooral in de Franse cinema, hebben benaderd in een tijd waarin ze merkt dat ze het portret van het jonge meisje in brand door Céline Sciamma verdedigt in de César 2021.
De visie van vrouwelijke regisseurs is duidelijk anders dan die van mannen, want ondanks alles hebben we een ander verhaal, dus een andere identiteit, een andere gevoeligheid, een andere visie.
Het is waar dat ik met veel vrouwelijke regisseurs heb gewerkt , meer dan met mannen, het is best gaaf. (…) En ik heb zelfs veel actrice-regisseurs ontmoet: Emmanuelle Bercot, Mélanie Laurent, Sandrine Bonnaire… (…)
Er is een momentum van de kant van de vrouwen! We hebben veel te zeggen! We hebben veel mannenfilms bekeken, en het is geweldig, het is geweldig, maar we willen ook andere dingen .
Mijn ontmoeting met Noémie eindigt met haar verlangen naar haar, om achter de camera te blijven opereren, geïnspireerd door alle vrouwen die ze heeft ontmoet.
Ze heeft al twee korte films geregisseerd en is niet van plan daar te stoppen.
En eerlijk gezegd vraag ik dat gewoon, nietwaar lezer?
In de tussentijd kun je Jumbo vanaf 18 maart in de bioscoop zien. Nog een beetje geduld!
