Het is een zondagavond, en ik heb een heleboel minuten alleen in mijn appartement gezeurd.
Mijn geliefde is zojuist gewelddadig vertrokken, of liever gevlucht, omdat we ons in een situatie van verschrikkelijk geweld bevinden , waarvoor we geen oplossing kunnen vinden.
Zijn oplossing voor hem is vluchten, dus laat hij me met rust met stilte in plaats van hem onder ogen te moeten zien.
Een stel dat heel veel van elkaar houdt
Om de oorsprong van al dit ongemak te achterhalen, moeten we niet ver teruggaan. Gewoon op de ochtend van diezelfde zondag.
We zijn thuis, we worden wakker met een schitterende zon, deze eerste lentezonnen die ons hart en lichaam verwarmen.
De dag ervoor hebben we het doorgebracht met vrijen . Het moet gezegd worden dat we al een korte tijd samen zijn, verlangen doet ons soms de tijd uit het oog verliezen.
Hij en ik zijn comfortabel met seks, met wat we willen, wat we niet willen, wat we leuk vinden en wat we niet leuk vinden.
Onze ontmoeting was een paar weken eerder oogverblindend, en hij heeft net als ik het gevoel van een unieke ontmoeting, die niet twee keer in zijn leven gebeurt.
Ik vond het nooit zo leuk, en hij ook niet.
In het begin is het bijna eng omdat alles heel snel gaat en we hebben allemaal dit gevoel van osmose en totale harmonie waar je duizelig van kunt worden. Maar we gaan vooruit en elke dag is mooier dan de vorige.
Een romantische zondagochtend
Alles gaat goed en we worden deze zondag zoals gewoonlijk wakker met een glimlach en de wens om veel dingen samen te doen.
We genieten nog even van elkaar voordat ik voor een aantal maanden op buitenlands contract ga. Dus de momenten die we samen hebben zijn kostbaar en we creëren maximaal herinneringen.
We hebben die ochtend een beetje tijd nodig omdat we de trein moeten nemen.
De vertrektijd nadert en we haasten ons allebei om ons klaar te maken.
Ik ben klaar en hij staat onder de douche. Bij het weggaan zei hij vanuit de badkamer tegen me:
'Denk je dat we tijd hebben om seks te hebben voordat we gaan?' "
Ik moet toegeven dat van mijn kant het verlangen er niet is en ik antwoord hem met humor "oh lala, ik kan er niet meer tegen, ik wil niet echt en dan moeten we ga er op volle snelheid naartoe en je vindt het niet leuk ”(ik weet dat hij op dit gebied graag zijn tijd neemt en weet dat hij weinig motivatie heeft om zich te haasten qua seks).
De liefde bedrijven ? "Het is niet het moment"
Ik zie hem dan met een grote glimlach de badkamer uitkomen en tegen me zeggen:
"Oh ja, kom op, voor een keer doen we het snel".
Hij begint me uit te kleden, het maakt me aan het lachen, ik laat het hem doen, terwijl ik hem teder vertel dat er geen tijd voor mij is.
Hij luistert niet naar me, hoort me niet
Hij hoort mijn woorden niet en laat me zijn erectie zien terwijl hij me begint te aaien om mijn reactie te testen.
Ik pruil, ik vertel hem dat ik er een beetje last van heb , dat ik nu niet in de stemming ben, maar ik zie dat hij niet kan horen.
Ik verlies een beetje interesse, ik herinner me dat ik een stukje Mozart op mijn telefoon wilde zetten, maar hij gaat door met zijn liefkozingen die echt onaangenaam voor me worden.
En dan hoor ik mezelf met een zucht tegen hem zeggen, "aangezien ik toch geen keus heb" ...
Ik liet het me doordringen
Gelaten, ik liet hem me doordringen. Het geeft me geen plezier, het doet bijna pijn, het is ook geen horror, maar ik heb er gewoon geen zin in en ik dwing mezelf.
Na twee minuten kreeg ik pijn en vertelde het hem.
Hij verontschuldigt zich en stopt een paar ogenblikken, terwijl hij in me blijft, begint dan opnieuw, alsof hij wordt opgeslokt door zijn verlangen dat niets van mijn verlegenheid hoort.
Een verkrachting die zowel banaal als verschrikkelijk is
Het doet veel pijn, het walgt me, maar ik kan mezelf er niet toe brengen om hem weg te duwen tot ik hem na een paar minuten met geweld zeg dat hij moet stoppen.
Ik heb ineens de indruk dat hij terugkeert naar de realiteit, dat hij beseft ... Hij staat op, kleedt zich aan en gaat zijn tas klaarmaken, alsof er niets is gebeurd.
Ik blijf op het bed liggen, ik begrijp niet helemaal wat er net is gebeurd, maar ik heb niet de kracht om enige beweging te maken. Ik voel me plotseling uit fase, alsof ik van mijn lichaam gescheiden ben.
Ik heb het gevoel dat er zojuist iets heel alledaags en tegelijkertijd heel erg is gebeurd.
Hij blijft activeren, ik probeer te bewegen maar ik kan het niet. Ik wil me aankleden, maar het gaat mijn kracht te boven en ik kan niet begrijpen waarom.
De verkrachting van een jong stel is gebeurd
Hij komt eindelijk dicht bij me, omhelst me en verontschuldigt zich uit alle macht. Eenmaal tegen hem, barst ik in tranen uit , niet in staat om mijn tranen te bedwingen.
Hij knuffelt me tegen zich aan, ik voel hem net zo verloren als ik, en dan zegt hij uiteindelijk dat we moeten opschieten, dat we anders de trein zullen missen.
Ik explodeer van binnen van woede. Hoe kan hij me dit vertellen als onze vertraging door hem werd veroorzaakt, door zijn onvermogen om zijn verlangen te beheersen?
In de trein ben ik een muur van stilte, ik probeer te begrijpen wat er zojuist met ons is gebeurd.
Als hij op het station uit de trein stapt, helpt hij een oudere dame haar spullen de trap op te dragen. Opnieuw begin ik van binnen te koken: zoveel aandacht voor een vreemde toen hij een paar uur eerder mijn ongemak niet kon horen.
Ik ga zonder hem naar huis, hij gaat naar een sportles.
Ik barstte in tranen uit in de metro.
Ik kom naar huis. Hij belt me, hij zegt dat ik me bij hem moet voegen. Hij zou graag zien dat ik kwam, om samen een activiteit te doen, om elkaar anders te vinden.
De kamer is naast de deur en ik zeg tegen mezelf dat het waarschijnlijk een teken van het lot is. Ik sluit me bij hem aan. We ontmoeten elkaar weer, we lachen zelfs, de verbinding is er nog en dat stelt me gerust.
Verkrachting bij een jong stel: de schuld
Toch gaat de woede niet over , we gaan naar buiten en ik kook nog steeds, hij probeert woorden te vatten om de stilte te bezetten.
Hij vertelt me dat hij begrijpt dat wat hij deed onmogelijk is, dat hij iets in mij heeft gebroken, dat wat er is gebeurd me misschien terugbrengt naar dit misbruik toen ik 7 jaar oud was en brengt het verleden tot leven.
Ik verzet me tegen hem dat het niet is omdat het verleden weer aan de oppervlakte komt dat ik pijn heb (het is lijden dat ik heb gerustgesteld en dat mij niet langer definieert).
Het is de huidige situatie die ondraaglijk is.
Zeg je niet genoeg "nee"?
Wat hij heeft gedaan, is op zichzelf al ondraaglijk genoeg om mij te vernietigen. Hij hoort het nauwelijks, begint te ontkennen wat hij een paar minuten eerder herkende.
Zei me dat ik niet genoeg "nee" zei , dat ik duidelijker had moeten zijn.
Uiteindelijk explodeer ik en schreeuw ik tegen hem:
"Hoe moet ik het nu doen?" De man van wie ik hou en met wie ik mezelf de rest van mijn leven zie doorbrengen, heeft me misbruikt! En ik kan niets doen, noch tegen mijn liefde, noch tegen mijn pijn. "
Stilte.
Hij probeert nog een laatste keer om me te vragen wat hij tegen me kan zeggen , zodat ik me beter voel.
Ik vertel hem dat hij niets kan zeggen, dat ik wat tijd nodig heb om de woorden te vinden die ik tegen hem wil zeggen, dat ik hoop dat niet alles gebroken is.
Hij wacht een paar seconden, staat dan op en zegt: 'Ik ga, we bewegen toch niet.'
Van de verkrachter houden, een veel voorkomende situatie
En we komen op dit moment. Waar sinds het schrijven van deze tekst de uren zijn verstreken. Ik droogde mijn tranen en de dag vervaagde.
Misschien is de pijn ook wat afgenomen, want ik schreef woorden die de pijn verzachten.
Ik voel in mijn vlees het extreme geweld van wat er is gebeurd. En nog gewelddadiger, de schuld van het liefhebben van degene die me pijn heeft gedaan.
Omdat ik van hem houd, nog steeds, en met een liefde die zo krachtig is, dat ik hem des te meer haat omdat ik me dit heb aangedurfd ...
Ik voel me in een buitengewoon banale situatie: die van een verliefde vrouw, die degene van wie ze houdt niet hoort.
Hoewel hij er nooit aan zou hebben gedacht om me pijn te doen, dat er nooit geweld tussen ons was, dat onze hele relatie was gebaseerd op wederzijds luisteren en totaal respect ... die dag, hij heb het niet gehoord.
De mythe van de onbekende verkrachterIn 78% tot 88% van de verkrachtingszaken is de agressor bekend bij het slachtoffer, volgens een Ifop-studie die in februari 2021 door France Info werd doorgegeven.
Verkrachting gebeurt meestal in de naaste omgeving van het slachtoffer en niet op straat, 's nachts en gepleegd door een vreemde, in tegenstelling tot wat veel mensen denken.
Om meer te weten :
- De verkrachtingscijfers in Frankrijk zijn nog steeds angstaanjagend
- 12% van de verkrachtingen, meestal gepleegd door iemand die bekend is bij het slachtoffer
- Misvattingen over verkrachting en seksueel geweld in Frankrijk
- Seksueel geweld bij jonge stellen, het ziet er zo uit
Alle vragen die het slachtoffer van verkrachting stelt
Dus de vraag die ik mezelf stel is niet hoe ik kan overleven na een dergelijke gebeurtenis, of hoe ermee om te gaan; omdat de pijn verdwijnt en ik zal weigeren dat het mij definieert.
De vraag waar ik vanavond alleen mee ben, is hoe ik hierna zal blijven houden van de man op wie ik verliefd ben.
Het gaat er ook om te weten waarom ik nog steeds van haar houd, terwijl het alles had kunnen vernietigen. Heb ik nog steeds het recht om van hem te houden?
Dit is de vraag die weerklinkt in de stilte. Dat ook van weten waarom ik even het gevoel had dat ik hem seks verschuldigd was.
Dat als ik beter had geweten om 'nee' tegen hem te zeggen, we er misschien niet zouden zijn ... Ik weet het niet.
Praat erover zodat anderen weten dat ze niet alleen zijn
Ik schrijf u niet, mevrouw, om een antwoord op deze vragen te hebben, want ik ben de enige die ze kan beantwoorden. En dan ken ik ook die van iemand houden, als het in termen van rechten of rationeel denken werd gedacht, we wisten het al lang.
Ik wilde je vooral schrijven omdat ik het gevoel had dat ongetwijfeld veel meisjes, jonge meisjes, vrouwen wellicht soortgelijke verhalen zullen hebben .
Wat ze zich misschien ook afvraagt hoe ze moet doen als in het hart van een oprechte liefde geweld ontstaat.
Ik heb het hier niet over herhaald huiselijk geweld, dat plaatsvindt in een toch al agressief klimaat, waar angst en dwang de relaties beheersen.
Maar juist met een geweld dat zo onverwachts is dat het alles op zijn pad vernietigt. Een die ingrijpt zonder zelfs maar de auteur te waarschuwen, als een onweersbui boven een kalme zee.
De balans na een verkrachting bij het stel
Ik hoopte dat ik kon blijven zeilen en van deze man zou houden, hoe ingewikkeld dat ook was. Een paar maanden later is er veel veranderd.
Ik heb uiteindelijk afscheid genomen van deze man die op alle gebieden misbruik bleek te zijn.
Ondanks alles geloof ik dat deze relatie me in staat heeft gesteld vooruit te komen en mezelf een beetje te confronteren.
Waarom voel ik me aangetrokken tot gewelddadige mannen?
Cela m’a permis d’enfin comprendre ce qui me poussait systématiquement à me diriger vers des hommes abusifs, violents ou manipulateurs.
Ce qui me faisait avancer délibérément dans ces relations malgré des signaux d’alarmes dont je me rendais la plupart du temps moi-même plus ou moins responsable.
J’acceptais les choses parce que je me persuadais que, d’une façon ou d’une autre, c’était de ma faute. Cette histoire m’a mise face aux vides que je comblais à travers des relations toxiques.
Et malgré la trouille que j’ai de la solitude, j’ai accepté qu’elle valait mille fois mieux qu’un amour qui fait mal.
Mon agresseur comprendra-t-il un jour qu’il m’a violée ?
Il y a aussi une chose que je note, c’est que ce mec, j’ai eu beau lui expliquer ma douleur, je pense qu’il n’a jamais compris ce que son comportement avait eu comme impact sur moi.
Il ne le sait toujours pas. Peut-être qu’il le reproduira avec une autre, ou que ça avait déjà eu lieu sans même qu’il s’en rende compte, sans même que ça lui ai été dit comme moi je l’ai fait.
On n’a pas vécu la même histoire, et ça s’est joué à pas grand-chose.
Et c’est pour ça que c’est hyper important, pour les mecs comme pour les nanas, de s’assurer que tout le monde est bien d’accord quand il s’agit de sexe. Même si ça se produit avec une personne avec qui on vit depuis des années.
Parce qu’on peut passer en quelques secondes d’un acte d’amour, à un acte de violence pour l’un des partenaires.
Simplement demander « est-ce que tu en a envie ? » .
Simplement poser cette question, c’est aussi autoriser l’autre à ne pas se sentir « obligé ou obligée ». À ne pas être dans le devoir.
