Dit artikel is geschreven in samenwerking met PKJ.
In overeenstemming met ons manifest schreven we wat we wilden.
Want voor haar en voor Sophia betekent verhuizen ook afscheid nemen van een land en van de mensen van wie we houden, wetende dat we daar misschien nooit meer terugkeren.
En dat is niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je opgroeit ...
Afgelopen zomer in Tokio, door Cecilia Vinesse, 17 € 90 op Amazon, Pocket Jeunesse of Place des Libraires
Ik heb een familie van globetrotters.
Momenteel woont mijn kleine zusje in Montreal en mijn ouders in Mayotte. Mijn jeugd is als deze bestemmingen: internationaal.
Mijn jeugd als mini-wereldreiziger
Mijn ouders hebben altijd ergens anders gewild. Noch mijn geboorte, noch die van mijn kleine zusje hebben hen ervan weerhouden op avontuur te gaan, integendeel!
Ze hebben ons altijd met zich meegevoerd, in een zeilboot, in een catamaran, in kleine vliegtuigjes die zo licht waren dat ze door de luchtgaten vielen, in enorme Boeing die bijna zonder pauze de wereld doorkruiste, in vierwielers, in pick-ups. -up, in 206 of in camper.
En dit in de jungle, in de woestijn, op de oceaan of in de lagunes, bij vulkanen of watervallen ...
Met ons vieren, plus onze twee knuffels (Ninin en Ninounette), reisden we de wereld rond.
Ik toen ik probeerde in scred om al mijn speelgoed naast mijn Ninin te nemen
Soms legden mijn ouders hun koffers neer, meestal daar waar mijn vader een baan vond: we woonden daarom willekeurig in Oceanië, Europa en Afrika.
Een droomkindertijd dus, doorgebracht met het verkennen van de zeebodem, het spelen van Robinson Crusoe op verlaten eilandjes verloren in de Stille Oceaan, het ontdekken van tientallen rijke en diverse culturen, het ontmoeten van honderden zeer verschillende mensen.
Wat mijn nogal bijzondere jeugd me heeft geleerd
Tegenwoordig put ik mijn grootste kracht uit deze bijna nomadische jeugd.
Dus ik moest heel snel leren om sociaal te zijn (als je vaak van school en omgeving verandert, moet je bereid zijn om snel nieuwe vrienden te maken), om ruimdenkend te zijn (de wereld is uitgestrekt en wat heel natuurlijk lijkt in de ene regio, kan elders als schokkend of berucht worden beschouwd: het relativeert de zaken).
Het gaf me ook een voorliefde voor risico's (als ik zelf geen avonturier ben), een oneindige voedingsbodem voor mijn verhalen (ik schrijf romans voor kinderen) en, groot voordeel, ik voel me op mijn gemak absoluut overal en in elke omgeving.
Als het echter heel leerzaam was om vaak en naar zeer verschillende plaatsen te verhuizen, was het ook elke keer hartverscheurend.
Ik ben een enorme marshmallow, je begint me te kennen: ik ben te hard en te snel gehecht. Aan mensen, plaatsen en zelfs objecten.
Ik om zes uur met mijn zus voordat ik wegging om brood te halen
Mijn ouders, die gewend zijn om te bewegen, reizen nogal licht: de herinneringen zitten eerder in het hoofd en het hart dan in de bagage.
Terwijl voor mij, om een huis te verlaten waar ik woonde, een auto waarin ik reed, een boot waarin ik woonde, om mijn vrienden achter te laten • heel goed weten dat ik ze nooit meer zal zien, wetende dat ik laat een klein deel van mij achter op een plek in de wereld waar ik niet naar terug zal keren, het is ondraaglijk voor mij.
(Trouwens, ja, ik geef toe, ik keer regelmatig terug dankzij Google Street View naar de plaatsen uit mijn kindertijd die ontoegankelijk waren voor mijn kleine portemonnee - zo lang Nouméa!)
Ik hou niet van eindes en ik haat afscheid.
Als kind was ik enthousiast en nieuwsgierig genoeg om mijn aanvankelijke angst te overwinnen. Het lukte me om me te verheugen in de nieuwe plek waar we onze tassen zouden neerzetten.
Maar ik had een nogal gecompliceerde puberteit (vooral voor mijn ouders!) En vanaf die tijd kon ik de bewegingen en dozen niet meer verdragen.
Gabon, mijn "denkbeeldige land" voor mij
We woonden toen in Gabon.
Ik zat op de universiteit, ik droeg een XXL-zonnebril, erg strakke witte T-shirts. Ik was die populaire, bitchy chick die andere mensen beledigde, maar iedereen wilde het zien op hun feestjes, en de jongens wilden graag rondhangen. Ik had daar mijn hele leven willen blijven en voor altijd dertien jaar oud zijn.
Ik toen ik om 8.30 uur in wiskunde aankwam
By the way, impopulaire mening: ik hield van mijn college.
Ik hield van dit gevoel de koningin van mijn school te zijn, ik had mijn echte eerste "vrienden voor het leven" gemaakt met wie ik de hele nacht over alles kon praten, als je wilde.
Het was de tijd van de eerste feesten zonder ouders, van lichamen die in de schemering naderden, van de eerste verlangens die je verrassen en waarmee ik deed alsof ik bekend was, om volwassen te lijken.
En toen hield ik van Gabon, de vochtige hitte die zo goed ging met mijn pruilende tienerpuit, de ondoordringbare jungle die me deed dromen, de immense en verlaten stranden, ideaal om te surfen.
Ik voelde me thuis in Libreville. Ik begreep de codes van deze hoofdstad. Ik hield van onze oppas, ons huis (er was een zwembad en een enorme jungle-tuin waarin je leguanen en vogels met fantastische kleuren kon zien - de droom). Ik hield ook van mijn buurt die zo levendig en kleurrijk was, bedekt met rood stof als het niet regende.
Ik hield van mijn school (ik zat in het Franse Lycée Blaise Pascal, hoewel ik technisch gezien op de universiteit zat), wat ik prachtig vond, de Amerikaanse serie waardig die ik op Disney Chanel zag - het was bijna een campus, met een cafetaria waar je panini's en drankjes kunt krijgen voor de pauze, een enorm open amfitheater en kleine paviljoens in de schaduw waar je kunt uitrusten.
Kortom, ik was heel goed in Gabon. Het kan duidelijk niet eeuwig duren. Op een dag moesten we de hoes terugleggen, sorteren, opruimen, alles schoonmaken en verhuizen.
De verhuizing te veel
De baan van mijn vader was om politieke redenen geschrapt en we waren weer onderweg.
Ik was erg boos op mijn ouders.
Ik was een tiener en het kon me niet veel schelen waarom we moesten vertrekken: voor mij waren ze schuldig.
Afgemeten reactie toen ik hoorde van ons aanstaande vertrek.
Ik zou al mijn kleine wereld moeten verlaten, mijn beste vrienden (dat was zeker, ik zou ze NOOIT zo perfect doen), mijn oppas, mijn huis, mijn middelbare school, allemaal voor het onbekende, AGAIN.
Bovendien keerden we terug naar Frankrijk. Voor mij was het nog erger.
Destijds haatte ik Frankrijk (maar ik haatte veel dingen, omdat #adolescentie en # demi-mesure TMTC). We gingen er alleen heen voor de zomervakantie om onze familie te zien, en ik had een nogal gedeeltelijk idee.
Naar mijn mening was het enige positieve aspect van Frankrijk Nutella in alle winkels (in Libreville konden we het destijds vinden, maar echt zelden en tegen een gouden prijs).
Anders had ik de indruk dat de mensen die daar woonden nazes waren en niet volwassen (omdat ik, natuurlijk, de belichaamde volwassenheid was). Bovendien voelde ik me altijd heel anders dan de Fransen die ik in de zomer bezocht.
We kleden ons bijvoorbeeld niet hetzelfde.
In Gabon droeg ik hele korte en erg strakke kleding, het was meer de norm en het kon niemand iets schelen. Ik trok duidelijk wat ongewenste voorstellen aan, maar over het algemeen was ik stil.
In Frankrijk bleven volwassenen me vertellen dat ik me "te kort" of met kleding "te laag uitgesneden" kleedde. En ja, het is een goede grote sletschande.
Tijdens de zomervakantie in Frankrijk voelde ik me altijd een slet. Ik had ook het gevoel dat mensen mijn intelligentie beoordeelden aan de manier waarop ik me kleedde. Ik haatte het.
Hoe ik wraak wilde nemen voor de ongewenste beweging
Terugkomen naar Frankrijk was deel uitmaken van een land dat ik alleen kende door negatieve ervaringen. Naast het liefdesverdriet bij de start, was ik dan ook erg bang voor wat me te wachten stond.
Om de verhuizing minder moeilijk te maken, lieten mijn ouders ons het vliegtuig nemen, mijn kleine zusje en ik, vóór hen: ze zouden dan voor het inpakken zorgen, om me niet te verdringen (wat best gaaf!).
In ruil daarvoor heb ik ze de zomer voor het begin van het schooljaar een echte hel laten leven : mijn doel was om ze te laten boeten voor mijn leed. Kinderen maken.
Ik was ongehoorzaam, ik loog, ik schreeuwde, sloeg deuren dicht, trok het gezicht en ik huilde heel veel.
"Je zal me nooit begrijpen! "
Het was in die tijd niet mogelijk om meer tiener te zijn dan ik.
Een verhuizing, een uitstekende manier om vooruit te komen (ook ondanks jezelf)
En toen eindelijk, kwam terug naar school. Met haar nam ik een besluit: zowel in oorlog als in oorlog, Anne-Fleur, zullen we moeten integreren.
Ik veranderde mijn manier van kleden om iets minder in het Aube-landschap aan te duiden, en de gewoonte om weer te bewegen het over te nemen (evenals mijn nogal positieve karakter, we maken geen remake), ik maakte mezelf snel vrienden.
Wie waren er uiteindelijk niet zo stom of onvolwassen!
Dus alles was natuurlijk niet voor de hand liggend: ik hield niet van het ietwat lelijke deel van het platteland waar we woonden, ik miste Gabon en de zee op gruwelijke wijze en ik had vaak het gevoel dat ik geen contact meer had met mijn kameraden.
Maar ik heb dat jaar ook veel geleerd! Ik werd vooral gepolitiseerd. En het was een revolutie in mijn leven!
Kom op, hop, in demo!
En dan was een van de andere voordelen van het leven in Frankrijk dat we konden genieten van een superrijk cultureel leven dat we nooit in het buitenland hadden gehad.
Het is bijvoorbeeld dankzij mijn terugkeer dat ik in staat was om mijn idolen van die tijd in concert te zien (Tokio Hotel für immer: JA, IK BENT ALLES DAT IK NIET BANG BEN EN ZELFS HOUD IK NOG STEEDS VAN. op 5'53 van deze VlogMad n ° 63 JDCJDR.)
En toen ik iets anders wilde zien, greep ik een uitwisselingskans op school en besloot ik aan het einde van mijn tweede jaar in Duitsland te vertrekken, terwijl mijn familie het avontuur voortzette aan zijn kant.
Ten slotte walgde de verhuizing uit Gabon me niet helemaal van de vertrekken! Ook al had het me voor het eerst de drang gegeven naar een beetje stabiliteit in mijn leven, want als ik een plek vind waar ik me echt thuis zal voelen.
En jij, ga je graag op avontuur? Kom en vertel ons over je ontroerende verhalen, of ze nu pijnlijk zijn of synoniem staan voor een nieuwe start!
Of ontsnap in de tussentijd aan gedachten met Last Summer in Tokyo, te koop op Amazon en bij je plaatselijke boekhandel.
