Een paar dagen geleden heb ik mijn vriend verlaten.
Ik maakte het uit met de minnaar die 5 en een half jaar alle ruimte in mijn hart had ingenomen. Ik heb mezelf gezworen dat ik dat nooit zou doen, dat het met hem zo goed ging dat het onmogelijk was dat ik op een dag niet meer samen zou willen zijn.
Ik heb een goede vent achtergelaten ... en het was niet gemakkelijk
Het moet gezegd worden dat degene die mijn minnaar was een goede vent is, geweldig zelfs. Waarschijnlijk een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Hij was er op grote momenten van verandering, in tijden van twijfel en in mijn verdriet.
Dit is waarschijnlijk het meest volwassen en verantwoordelijke dat ik heb gedaan.
Mijn man, ik hield zielsveel van hem, en ik denk dat ik dat ook kan zeggen . Het was echt ver verwijderd van het cliché dat ik jonger had verwacht. Hij was zoveel beter, cooler en echt.
En toch zeiden we op een ochtend in bed tegen onszelf dat het voorbij was. Ik bewaar het appartement, hij pakt zijn spullen, de magnetron en de stofzuiger. Ik bewaar zijn eenhoorn knuffel, hij pakt onze bordspellen. En wat ik als de ergste mogelijkheid beschouwde, gebeurde.
We zijn uit elkaar.
Op een zondagmorgen, met nog een beetje poep in onze ooghoeken en een brok in onze keel, besloten we afscheid te nemen van knuffelige ochtenden, krassende avonden en ons gedeelde decor.
Sommigen scheidden in tranen en huilen. We hebben geen borden gebroken, we namen het onszelf niet kwalijk, we wisten gewoon dat het voorbij was, dus zeiden we het tegen onszelf.
Dus het ziet er zo gemakkelijk uit. Maar helemaal niet. Iemand verlaten van wie je al zo lang houdt en je zo dierbaar houdt, is waarschijnlijk het meest volwassen en verantwoordelijke dat ik in mijn leven heb gedaan.
Mensen wordt zelden aangeraden iemand goed achter te laten.
Toen het idee de afgelopen maanden, het afgelopen jaar, door mijn hoofd ging, vond ik het concept om uit elkaar te gaan totaal onwaarschijnlijk. Ik dwong mezelf om pogingen te doen die nergens op sloegen, hem hetzelfde.
We waren niet blij, maar om te vertrekken? Onmogelijk.
Dus begonnen we ruzie te maken, hele weekenden tegen elkaar te schreeuwen, elkaar pijn te doen en het ergste in elkaar naar boven te halen . We konden elkaar niet meer uitstaan. We zijn niet meer samen gelukkig.
Het is stom, want dat is precies wat ons samen heeft gemaakt, wat dit verhaal jarenlang gaande heeft gehouden.
De klik waardoor ik mijn vriend verliet
Toen ik me realiseerde dat we elkaar zouden verlaten, was het erg ingewikkeld.
Al omdat het een hele grote stap was, een hele grote verandering, maar ook omdat ik veel waardering heb voor degene die al zo lang mijn nummer één is.
Nou nee eigenlijk.
Hoe kunnen we er zelfs maar aan denken om iemand van wie we houden achter te laten, of hem pijn te doen? Om de 20-jarige ik, zo vol optimisme en projecten, teleur te stellen?
Het uiteenvallen werd echt als het ergste gezien.
Dus ik probeerde er met hem over te praten, om te zien wat hij ervan vond. Maar hij zei altijd dat hij moe was, of dat we het over iets anders hadden, en het uiteenvallen werd echt gezien als het ergste dat voor een van hen kon gebeuren.
Ik heb mijn beste vriend om advies gevraagd, omdat het in deze gevallen altijd belangrijk is om te spreken en een externe mening te krijgen.
Ik gaf mezelf de schuld dat ik hem niet gelukkig had gemaakt, dat ik niet wist wat ik moest doen, dat ik vastzat. Ik voelde me schuldig over dit verlangen om te ontsnappen, dat me helemaal niet hielp om verder te komen.
In een restaurant, met een andere vriend en een glas wijn, legde ik mijn redenen uit.
Maar constant zorgde de reflex die ik had, die van vooral mijn geliefde noch mijn paar niet te willen verliezen, dat ik eraan toevoegde "MAAR HET IS EEN GOEDE MAN", alsof het het enige criterium was om erbij te blijven. iemand .
Alsof het een gunst was die hij me deed, dat ik met niets anders genoegen moest nemen dan dat om gezond te zijn. MALAISE BORDEL. HOU OP.
Wat me eigenlijk helemaal verpestte, was dit gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect dat me van binnen fluisterde dat ik al blij moest zijn dat we aardig tegen me waren… en uiteindelijk niet teveel zou vragen.
En daar had mijn vriend deze magische, eenvoudige en krachtige zin die mijn visie op dingen totaal veranderde.
'Je hebt het recht om een goede vent achter te laten. "
In die tijd was ik te dronken om het te beseffen (laat me met rust, ik hou van wijn), maar de volgende dag herinnerde ik het me weer. En het was glashelder: het moest kapot.
Maak het uit met een goede kerel, want we verdienen allebei het beste
Het paar is ingewikkeld. Het wordt zozeer gezien als een ultiem doel, een perfecte stap om te bereiken om het recht op geluk te hebben, dat als je eenmaal bij iemand bent, je jezelf onder druk zet om er alles aan te doen om het te houden.
En ik begrijp het! Het is normaal om aan een relatie te werken, het zou stom zijn om terug te gaan bij het eerste obstakel ... maar het zou nog gekker zijn om te blijven als we weten dat het voorbij is, dat we samen nergens heen zullen gaan.
In feite heb je het recht om het uit te maken met een goede kerel, dat maakt je nog geen harteloze teef "die het toch niet verdient". Net zoals het hebben van een relatie niet NOODZAKELIJK de sinequanon-conditie is om gelukkig te zijn.
Je hebt het recht om het uit te maken met een goede man en zelfs, je MOET het uitmaken met een goede man als er niets goed gaat en je ongelukkig bent .
Uit respect voor hem, voor de genegenheid die ik voor hem heb, voor de liefde die we jarenlang hebben uitgewisseld, heb ik besloten hier een einde aan te maken.
Je MOET uit elkaar gaan als er niets goed gaat en je ongelukkig bent.
Dus ja, je krijgt de indruk van een puinhoop, ja het zal ingewikkeld zijn en je kunt er duizelig van worden . Ja, we zullen proberen u ervan te weerhouden, zodat u soms twijfelt aan uw vermogen om alleen te leven. We projecteren persoonlijke angsten op uw relatie.
Maar hey, verrassing, uiteindelijk ben jij het die beslist.
Een geweldige wijze (gewoon een man die ik echt ken, dat is prima, ik heb het recht om romantisch te zijn) zei ooit:
'Als je dat deed, was het de juiste beslissing. "
- Je hebt het recht om veeleisend te zijn met je liefdesleven en alles daartussenin.
- A priori, door te breken, beëindig je het bestaan van de ander niet, je tekent geen contract met je bloed waardoor je niet meer met hem kunt praten.
- Het is fijn om een goed mens te zijn, maar het is NORMAAL, je verdient het om fatsoenlijk behandeld te worden en om bemind te worden, net zoals je verdient van jezelf, om lief te hebben.
- De tijd gaat heel, heel, HEEL langzaam als je niet gelukkig bent. Zou je met je vingers tussen een deur blijven steken, alleen uit angst de deur te beschadigen omdat hij mooi is?
Het is oké om je uiteindelijk verdrietig te voelen, en dan hoef je jezelf niet de schuld te geven als je je niet verdrietig voelt! Integendeel, het is omdat je ECHT de juiste keuze hebt gemaakt. Je verdient het om jezelf te zijn, gelukkig te zijn en te kiezen wat je dat allemaal geeft.
Heb je een relatie, maar niet met deze persoon? Mazel tov, de zee is vol met vis, een verloren tien gevonden en de hele tijd.
Ben je helemaal alleen? Ook Mazel tov, je kunt je appartement solo opnieuw inrichten, een dier adopteren, overal kerstverlichting ophangen en andere dingen die je niet kon doen toen je twee was. (Oké, het is persoonlijk als voorbeeld.)
Het is nooit gemakkelijk om uit elkaar te gaan, maar hoe meer je vastloopt tussen twee keuzes, hoe minder je je op een dag zult kunnen herinneren waarom je zo verliefd bent geworden.
Alleen de nulherinneringen en de frustratie van het einde zullen blijven bestaan en als je inderdaad bij iemand goed was, verdienen jij noch hij / zij dit.
Spoiler: het komt wel goed
Je verdient het beste en als je relatie helemaal niet bij je past, heb je de legitimiteit om uit elkaar te gaan.
Ik heb een goede vent achtergelaten, ik zal er nooit spijt van hebben dat ik er een tijdje over heb gedaan om een besluit te nemen, want het was nodig om zeker van mezelf te zijn. Ik zal nooit spijt krijgen van deze relatie, want het is een van de beste dingen die me zijn overkomen en dat ik er als kind uit ben voortgekomen.
Ik heb een goede vent achtergelaten, ik zal helemaal alleen zijn en leren mezelf altijd te vertrouwen, veeleisend te zijn en ... te weten dat ik het verdien.
En jij ook.
