Een eerste film is als een bevalling.
En op het Deauville American Film Festival werden veel van de eerste werken in competitie gepresenteerd.
Als speciaal gezant ter plaatse kon ik de moeilijkheid van het baren van deze eerste film bespreken met Mounia Meddour, de regisseur van Papicha waarvan Mademoisell een trotse partner was toen het in de bioscoop werd uitgebracht, en waarvoor ze de César voor beste eerste film.
Mounia Meddour, een regisseur met een stijgende stem
Donderdag zou ik Mounia Meddour ontmoeten voor ons interview. We moesten terugdeinzen, maar het was voor een goed doel: ze kreeg de Alice Guy-prijs 2021 bij Max Linder, in Parijs, voor haar film Papicha.
Deze prijs erkent de vrouwelijke regisseur van het jaar sinds 2021 en haar naam is ontleend aan de eerste vrouwelijke regisseur in de geschiedenis van de film. Op de site lezen we dat het de functie heeft om "de terugkerende afwezigheid van vrouwelijke regisseurs bij de grote jaarlijkse prijzen te compenseren, een vrouwelijke regisseur te promoten en haar aan te moedigen nieuwe projecten op te zetten, om de film een tweede kans te geven. bekroond, om het werk van vrouwelijke filmmakers te promoten, de relatie tussen de pionier Alice Guy en de huidige regisseurs te benadrukken en de ongelooflijke productie van Alice Guy op het grote scherm te laten zien ”.
De perfecte gelegenheid om met de regisseur van het jaar te praten over het openen van de filmwereld voor de stem van vrouwen.
Mounia Meddour wil vrouwen aanmoedigen om zich te blijven uitspreken
We zitten aan de bar du Soleil in Deauville, de zon schijnt op onze ligstoelen en ondanks onze maskers en donkere glazen stelt Mounia Meddour me meteen op mijn gemak.
Alix Martineau: In 2021 ontving je de César voor beste eerste film voor Papicha, maar het was verre van je eerste film aangezien je al drie documentaires en een korte film had gemaakt. Wat is er speciaal aan deze film, vind je het een eerste film?
Mounia Meddour: Ja, voor mij is het duidelijk mijn eerste film. Dit is mijn eerste speelfilm. Er is een echt verschil tussen documentaire en fictie, en voor mij is het de eerste speelfilm, het eerste verhaal dat ik wilde vertellen. In dit geval was het voor mij het verhaal van Papicha omdat het een soort van mijn verhaal was. Ik had dingen te zeggen, over te brengen.
Hier in Deauville zijn het vaak de eerste films die in competitie treden. Wat zegt een eerste film over zijn regisseur?
Meestal zijn de eerste films de verhalen die we het beste kennen, personages die we goed kennen. Voor sommigen kan het een behoorlijk ongelooflijke ervaring zijn, omdat het een uitlaatklep kan zijn, een manier om een traumatische of gelukkige ervaring over te brengen. Maar vaak zijn dit dingen die je wilt delen met de mensen om je heen, met het publiek. Het is ook een verlangen om emotie, sensaties, gevoelens, zeer belangrijke dingen te delen die bijzonder goed gaan via films, via cinema.
De wedstrijd van Deauville telt dit jaar meer films van regisseurs dan van regisseurs. Waar denk je dat dit aan te wijten is, en waarom is het mogelijk op dit specifieke festival?
Ik denk dat het eerst een programmeerkeuze is. Ik geloof dat er tegenwoordig steeds meer films van vrouwen zijn, omdat er een soort democratisering is van dit milieu dat ooit erg gesloten was.
Je moet weten dat de eerste regisseur van fictie Alice Guy was, en het is belangrijk om te onthouden dat vrouwen hier vanaf het begin op deze grond zijn geweest. Alice Guy had destijds meer dan 8000 korte films voor Gaumont gemaakt!
Tegenwoordig voelen we dat er in verschillende gebieden een heropleving is, in het bijzonder de Maghreb, maar ook in de Verenigde Staten. Dit verlangen om zijn verhalen terug te winnen, ook de moed om zijn verleden, heden of land onder ogen te zien en de problemen die we ervaren. Identiteit, sociale klasse, seksuele problemen… Zodra de breuk is geopend, stormen veel regisseurs naar binnen, en het is dit momentum dat we moeten blijven promoten.
Het is waar dat er in de selectie van Deauville tegenwoordig veel eerste films zijn, veel vrouwenfilms. We zijn erg blij om hier te zijn, want het is ergens een alternatieve bioscoop, we ontdekken een andere Amerikaanse bioscoop. Sommige films hebben nog geen releasedatum in Frankrijk, dus voor (de jury, nota van de redacteur) is het ook om van tevoren de problemen en vragen van de nieuwe generaties te ontdekken.
Er is dus een vorm van urgentie om plaats te maken voor vrouwelijke bestuurders. Denk je dat het een rage is of dat het een norm kan worden?
Ik denk niet dat dat een bevlieging is.
Ik ga het nog een keer over mezelf hebben, maar als je een film maakt, kost het zoveel moeite, het is zo'n complexe taak, het is geen kwestie van mode, het is een belangrijke daad, het is een daad van verzet. Het is erg ingewikkeld om een film te maken om technische, fysieke, artistieke, financiële redenen ...
Er is een urgentie om verhalen te vertellen, en op dit moment zijn er vrouwen die spreken, hun pennen pakken, eindelijk verhalen vertellen en achter de camera stappen. Maar het moet worden aangemoedigd omdat er nog geen gelijkheid is tussen mannen en vrouwen in termen van prestaties.
Als je een vrouw bent en je maakt een eerste film, die hij treft op festivals en binnen de critici, heb je dan evenveel kans als een man om een tweede film te produceren?
Het maken van een film is erg ingewikkeld, of het nu voor een vrouw of een man is. Ik denk niet dat ik meer moeite had dan een man om een film te maken. Papicha's ervaring was erg lang, erg moeilijk om verschillende financieringsredenen. En het was niet omdat ik een bepaalde vrouw was, maar gewoon omdat het een eerste film was.
Ik denk dat de moeilijkheid er is, het zit echt in de aanmoediging van de eerste films, man of vrouw. Voor mij was het een castingprobleem dat niet per se bekend was, want om een film te financieren, moet je ofwel een bevestigde of bevestigde acteurs hebben. Het was niet mijn geval. Het thema dat ik besprak, was vrij compact, behoorlijk complex: hoe zal deze jonge vrouw overleven in een samenleving midden in een burgeroorlog? En het derde probleem was de opnametaal, voor mij was het in het Frans en Arabisch, dus dat zorgt voor zeer complexe productiepatronen. En de filmlocatie! Omdat ik uit de documentaire kom, wilde ik absoluut de authenticiteit behouden, gaan fotograferen op de plekken van mijn kindertijd, mijn puberteit. Het was een erg complexe reis om bij de shoot te komen.
Dit alles om te zeggen dat het moeilijkste deel de eerste film is, of het nu een man of een vrouw is, maar de tweede is net zo moeilijk. Ik ben in dit geval. Ik heb nog steeds verhalen om door te geven, ik heb nog steeds sterke vrouwelijke personages die ik in mijn bioscoop de ruimte wil geven om het belang in samenlevingen in het algemeen te laten zien.
In de Amerikaanse cinema hebben we een paar films gezien waarin het echt de reis was van vrouwen die zich een weg baanden te midden van familiechaos, maatschappelijke chaos, financiële chaos. De positie van vrouwen is zo moeilijk en complex.
De tweede film is om dezelfde redenen niet ingewikkeld. We hebben niet per se financieringsproblemen, omdat we hebben kunnen bewijzen dat we weten hoe we verhalen moeten vertellen en dat mensen het blijkbaar leuk vinden, dat er iets universeels is dat de toeschouwers hebben gedeeld en zij geïdentificeerd met deze karakters.
Aan de andere kant is het probleem met de tweede het weten hoe je andere krachtige verhalen kunt vertellen. Ik geloof in oprechtheid, en dit is wat mij achtervolgt in mijn overdracht. Bij Papicha was het een heel persoonlijke wens om het drama van de Algerijnse samenleving te vertellen, maar vooral van deze vrouwen die een moeilijke periode vochten, die vasthielden aan hun dromen en die nooit opgaven. Voor de tweede is het hetzelfde, ik wil doorgaan met het vertellen van verhalen over het slaan van vrouwen, omdat het hoop geeft.
Vind de avonturen van Alix, speciale correspondent in Deauville
Om mijn avonturen op het Deauville American Film Festival te volgen, ga je naar Mademoisell's Instagram-account om de IGTV's van de Festoche Cinoche Pistoche-vlog te ontdekken die elke dag tijdens het festival wordt uitgebracht.
