In samenwerking met Universal Pictures International France (ons Manifest)
Horror is meer dan een stijl die bedoeld is om nieuwsgierigen te laten beven.
Het is een fascinerend genre, vector van sterke emoties, dat helaas lijdt aan oordelen die vaak te snel zijn.
Horror, een prima analist van onze samenlevingen
Horrorfilms verdelen de wereld.
Aan de ene kant zijn er mensen die op zoek zijn naar de spanning, een ongeëvenaarde adrenalinestoot. Aan de andere kant, degenen die er een hekel aan hebben om bang te zijn en niet het risico lopen een kans te geven aan een film met de stempel "angst".
In het tweede geval is het jammer, want angst is een noodzakelijk gevoel, wat soms goed is om te ervaren!
De angst om bang te zijn voorkomt dat potentiële toeschouwers een emotie voelen die ze zelden dagelijks ervaren.
Maar bovenal ontneemt het bioscoopbezoekers een hele reeks standpunten.
Die worden geleverd door gruwelijke ficties, die vaak verschillen van wat we in komedies of andere meer "klassieke" drama's aantreffen.
Het fantastische en de horror maken het mogelijk om op een andere manier naar de samenleving en haar gebreken te kijken. Door het prisma van spanning slagen films erin om sterke ideeën over te brengen.
In Invisible Man, bijvoorbeeld, neemt Leigh Whannell, terwijl hij een literaire klassieker up-to-date houdt, het oorspronkelijke en helaas actuele onderwerp van geweld tegen vrouwen ter hand .
Invisible Man, waar gaat het allemaal over?
Cecilia Kass is de vriendin van een rijke wetenschapper die in een enorm architectonisch huis aan zee woont.
Maar ondanks het uiterlijk heeft ze verre van een comfortabel leven…. Cecilia wordt geslagen en getiranniseerd door haar metgezel, leeft in constante angst en besluit op een dag te vluchten.
Zachtjes sluipt ze het huis uit en vindt onderdak bij een van haar vrienden.
Getraumatiseerd bij het idee haar ex weer in haar leven te zien verschijnen, leeft Cecilia afgezonderd, tot de dag dat haar zus haar vertelt dat de wetenschapper zelfmoord heeft gepleegd en haar enige erfgenaam aan zijn enorme fortuin heeft nagelaten.
In eerste instantie opgelucht vermoedt Cecilia niet dat haar nachtmerrie nog lang niet voorbij is.
Ze wordt inderdaad opgejaagd door een "spookachtige" aanwezigheid, waarvan ze vermoedt dat het haar voormalige metgezel is die onzichtbaar is geworden.
Natuurlijk gelooft niemand haar ...
Invisible Man heeft het koud in de rug
Invisible Man is vakkundig herzien (oorspronkelijk een gelijknamige roman van HG Wells, gepubliceerd in 1897) door Leigh Whannell, waarvan dit pas de derde prestatie is.
Maar we moeten niet vertrouwen op cijfers: de filmmaker studeerde bij de onbetwiste meester van de horror van ons decennium, James Wan!
Leigh Whannell heeft inderdaad als scenarioschrijver aan verschillende films van de cultregisseur gewerkt, waaronder Saw, Dead Silence en Insidious, en is daarom gewend zijn scripts nauwgezet en nauwgezet te rijgen.
Invisible Man draagt hier de poot van zijn schepper door keihard, huiveringwekkend en zeer ritmisch te willen zijn.
Als je dol bent op jump scares, wordt je bediend, lieve lezer.
Maar als Invisible Man zo eng is, dan is dat niet alleen vanwege de perfect geoliede horrermechanica. Nee, dat is vanwege zijn helaas huidige resonantie.
Invisible Man is inderdaad geen horrorfilm, maar pakt grote maatschappelijke vraagstukken aan.
Door middel van de figuur van de onzichtbare stalker hekelt Leigh Whannell geweld tegen vrouwen.
Maar niet alleen.
De filmmaker bekritiseert vanuit mijn standpunt ook degenen die niet weten hoe ze naar deze slachtoffers van geweld moeten luisteren, en trekt hun woorden in twijfel.
Cecilia wordt in de film van begin tot eind als een gek behandeld, en niemand neemt de moeite om haar het voordeel van de twijfel te geven.
Kortom, Invisible Man echoot een post- # MeToo-nieuws waarin de getuigenissen van vrouwelijke slachtoffers van gendergerelateerd en seksueel geweld regenen.
Nogmaals, horror wordt een prima analist van onze samenlevingen, en daarom moet het veel beter worden overwogen.
Invisible Man, een perfecte cast
Elisabeth Moss onderschrijft beslist zeer krachtige rollen.
Onthuld aan het grote publiek in 2021 in The Handmaid's Tale, een angstaanjagende dystopie waarin vruchtbare vrouwen alleen worden behandeld als legkippen, slachtoffers van herhaalde verkrachting, glijdt de 37-jarige actrice weer in de huid van een heldin wraakzuchtige vrouw op zoek naar gerechtigheid.
En dat bevalt hem heel goed. Zijn kracht op het scherm is indrukwekkend.
Ze wordt vergezeld door Storm Reid (Euphoria, A Shortcut in Time) en acteurs die iets minder bekend zijn dan zij, te beginnen met Oliver Jackson-Cohen, te zien in het uitstekende The Haunting of Hill House.
Maar je hoeft niet te liegen, het is vooral Elisabeth Moss die de film draagt en al haar acteertalent inzet.
De actrice gaat in slechts een paar minuten van uiterste kalmte naar verwoestende woede en levert een optreden af waarvan je zeker nog lang zult onthouden.
Om haar (misschien) haar onderdrukker te zien neerhalen, raad ik je aan om op 26 februari naar de bioscoop te gaan om de verschrikkelijke Invisible Man te ontdekken.
