Geplaatst op 21 oktober 2021
Tim Burton volgt me overal, verstopt in mijn iPad.
Ik doe alsof ik het negeer, maar ik draag het altijd bij me. In mijn koffers, in mijn tas, in mijn USB-stick.
Ik strooi een paar kruimels van zijn wonderen over mijn leven, om nooit te vergeten dat het bestaat.
Ik ontmoette de filmmaker met duizend gezichten vandaag 20 jaar geleden, toen hij zichzelf in mijn leven en mijn verbeelding opdroeg met Vincent, zijn korte film geanimeerd in zwart-wit.
Sindsdien lachte ik voor Beetlejuice, huilde voor Edward met de zilveren handen, en het belangrijkste was dat ik heel veel van Big Fish hield.
Je kunt dit wonder ook voor het bescheiden bedrag van € 7,99 krijgen op Amazon.
Big Fish, waar gaat het over?
Edward Bloom is een liefdevolle maar grillige vader. Zijn zoon William luisterde graag naar de prachtige verhalen die hij hem vertelde toen hij klein was. Maar nu is William volwassen, hij is zelfs getrouwd en kan de verhalen van zijn vader niet meer verdragen.
Voor hem zijn het gewoon onzin. Maar Edward lijdt aan verwoestende kanker, William keert na jaren van afwezigheid terug naar zijn bed.
Eindelijk klaar om naar zijn vader te luisteren, lieten William en zijn vrouw (Marion Cotillard) hem het verhaal van zijn leven vertellen, in een poging om het ware van het valse te onderscheiden.
Big Fish is afkomstig uit een boek
Ik was ervan overtuigd tijdens lange en mooie jaren van onschuld, dat Big Fish de vrucht was van de verbeelding van Tim Burton.
Neen!
Deze delicate film, gedragen door onder andere Ewan McGregor, Albert Finney en Jessica Lange, is in feite de vrije bewerking van de roman Big Fish: A Novel of Mythic Proportions, ondertekend door auteur Daniel Wallace.
Een boek dat enkele van zijn elementen in Homer's Odyssey afdrukt.
En wil je een scherpe anekdote? Enige tijd na de publicatie van de roman nam een zekere Steven Spielberg contact op met de auteur voor een mogelijke verfilming.
Maar het was eindelijk Burton die de rechten had!
Big Fish splitst wanneer hij wordt losgelaten
Laten we een beetje praten, laten we goed praten.
Big Fish werd uitgebracht in 2003 en zowel critici als publiek waren verdeeld.
Zie je, Burton genoot al vroeg in zijn carrière almachtige glorie. Zoals aanbeden door prepuberale tieners en door de meest geavanceerde filmliefhebbers, leek niets het succes van de filmmaker te kunnen belemmeren.
Frankenweenie, Pee Wee, Vincent, Edward met de Silver Hands, Ed Wood of zelfs Mars Attacks (beste film in het universum) werden geboren onder een reddend licht.
Dan was er Sleepy Hollow en Planet of the Apes. En Burton's creativiteit brokkelde af, samen met zijn populariteit.
Ook, in 2003, toen Big Fish ontstond, waren zowel de critici als het publiek boos. Goed ok, niet boos maar voorzichtig. Gingen we ze nog steeds een film van twijfelachtige kwaliteit geven?
Voor velen was de respons positief.
Overal op het net komt er negatieve kritiek naar boven, zoals op de site van de onverzettelijke Télérama, van de meest flexibele wereld en van de bittere Cahiers du cinéma die deze nieuwe film schattig vinden, niet erg creatief en lui.
En hoe zit het met de webmagazines die het schaamteloos naar beneden halen!
Voor anderen daarentegen (Le Point, L'Express, Première) is Big Fish het tedere en reflecterende werk van een kunstenaar die nu ver verwijderd is van zijn escapades. Een kunstenaar die volwassen is geworden.
Naar de hel met de tegenstanders van Big Fish! Ik, misschien net als jij, richtte altijd dezelfde vriendelijke blik op Edward en zijn vrienden.
Edward Bloom, een Burtonesque personage
De eerste keer dat je Big Fish zag, herinnerde Edward je dan aan iemand? Niets meer normaal. Hij is de incarnatie van het kenmerkende personage van Burtonesque cinema.
Laat me het uitleggen: Burton componeert zijn hoofdpersonages vaak op dezelfde manier. Hij wil dat ze eenzaam en fantasievol zijn.
Zo deelt Edward Bloom zijn karaktereigenschappen met Ed Wood, Pee-Wee, Edward Scissorhand, Beetlejuice en Vincent. Allemaal slepen ze hun eenzaamheid op hun eigen manier. Sommige als last, andere als vrijheid.
En ze worden allemaal, absoluut allemaal, bewogen door de droom.
Door ze fantasievol en een beetje verdampt te maken, zet Tim Burton ze uit de pas met de samenleving.
Dat maakt ze kwetsbaar, maar ontzettend vertederend. Door het verhaal van personages vol gebreken maar toch prachtig, pleit Burton voor tolerantie en maakt hij een film die flirt met het sociale.
En het is verfrissend!
Big Fish, wanneer Burton zijn eigen vragen beantwoordt
Ik moet je nog een keer spreken over Vincent, de korte film van Burton.
Vincent is een 7-jarige jongen die geobsedeerd is door Vincent Price, een grote acteur in horrorfilms. Het kind brengt zijn tijd door met het bedenken van vreselijke verhalen, alleen in zijn kamer.
De grens tussen realiteit en fantasie is voor hem erg vervaagd, een soort doorzichtige sluier die moeilijk te vatten is.
Burton stelt een essentiële vraag: is het beter om in een verhaal te leven dat je alleen vertelt of om de realiteit onder ogen te zien, hoewel die soms van alle verwondering ontvolkt is?
Big Fish is het antwoord op de vragen van een Vincent die ervan droomde Price te zijn.
Zelfs aan het einde moet je durven dromen. Om Magere Hein te verdrinken in humor, kleur, vreugde, in wat we uiteindelijk willen.
Zelfs onder het kunstlicht van het ziekenhuis dat Edward naar buiten zal zien gaan, is de waarheid doorspekt met verbeeldingskracht en verzacht het de finaliteit.
Dus Burton gaat ervoor en kleedt zijn Siamese meisjes in lichtgevende jurken, laat Jessica Lange stralen en uiteindelijk springt hij over de enorme vis.
Realiteit en fantasie vermengen, vermengen en verzoenen. De grens tussen de een en de ander bestaat niet meer. Niets doet er toe behalve schoonheid.
En in de laatste adem van een kronkelende Edward, de belofte van een bioscoop die geweldig zal blijven.
