Oké, ik ga meteen de bacon in: ik heb nooit van voetbal gehouden.
Voetbal is niet mijn ding
De paar keer dat ik avonden voor een voetbalwedstrijd doorbreng, is het meer om de vrienden te zien die naar de wedstrijd kijken dan om de schoonheid van de wedstrijd.
Niet dat ik er last van heb, maar ik vind het toch heel snel vervelend.
Na de eerste twintig minuten kan ik de stopwatch elke drie minuten bekijken. En 70 minuten besteden aan het controleren van de tijd is een WEINIG opwindend vooruitzicht.
Maar dit was het WK. Vrouwelijk bovendien. In Frankrijk nog beter!
Alle ingrediënten waren aanwezig zodat mijn brein zijn chauvinistische en feministische deel kon activeren, maar wat niet.
Voor de lanceringswedstrijd zat ik voor een groot scherm, in een bar en ik keek de hele wedstrijd… omdat ik dj was op een evenement van de Meufs, Meufs, Meufs vereniging waar het werd uitgezonden.
Ik accepteerde zelfs dat ze me een vlag van Sleeswijk-Holstein (ja, horizontaal blauw-wit-rood, het is meer de Franse vlag) met make-up tekenden voor € 1.
Er waren te veel mensen, het was te warm, maar de sfeer was goed.
Ik had haast, dus bracht ik driekwart van de wedstrijd door met heel hard 'ouh lou lou lou lou' te roepen, zelfs als er geen actie was. Kortom, ik was saai.
De rest van de maand verliep als volgt: ik vroeg mijn kamergenoot, die sportjournalist is, of de Blue nog in de running was. Ik vroeg hem naar zijn voorspellingen voor de toekomst, maar heb ik een andere wedstrijd gezien? Nee, natuurlijk.
Omdat het erop lijkt dat het feit dat het jongens of meisjes zijn op een veld, het mijn leven niet verandert. Dat geloofde ik in ieder geval, tot de finale.
De onthulling tijdens de WK-finale van 2021
Ik was weer DJ toen de finale tussen de Verenigde Staten en Nederland werd uitgezonden. Dus ik keek naar het spel en raad eens: ik had meerdere openbaringen.
Ten eerste verveelde ik me geen minuut . Het was gek.
Ik herinnerde me eindeloze games zonder actie, waarbij je je tijd besteedde aan het kijken naar jongens die elkaar passeerden op 12 km van het doel. SAAI!
Ik zeg natuurlijk niet dat het altijd zo is - want wie ben ik om te oordelen dat ik in mijn leven minder dan dertig voetbalwedstrijden heb gezien?
Maar daar zat ik vast en volledig in het spel.
Ik werd 90 minuten lang de persoon die 'ja, ja, ja, ja' gilt zodra een speler losraakt, of die in zijn baard kreunt als de scheidsrechter geen fout noemt (alsof ik ' had een redelijk geavanceerde notie van de voetbalregels om dat te weten).
De trots om kuikens in het veld te zien
Op een dag begreep ik het belang van vertegenwoordiging en het veranderde veel dingen in mijn leven.
Voorafgaand aan de WK-finale van 2021 zag ik opnieuw hoeveel dat alles verandert.
Megan Rapinoe, aanvoerder van het Amerikaanse team, scoorde het eerste doelpunt van de wedstrijd. Het was op de penaltystip, het was niet de mooiste actie ter wereld, maar wat een vreugde in haar ogen toen ze haar doelpunt vierde… ik had een klein kansje om te winnen door naar haar te kijken.
Wat betreft Sari van Veenendaal, de doelman van het Nederlands elftal, stopte ze een flink aantal schoten. Elke keer had ik een vreemde trots die zich door me heen verspreidde.
Dezelfde soort trots die ik had toen ik de Conquerors-podcast opnam met Miss-lezers: die voldoening om te weten dat elk meisje zo slecht is op haar eigen manier.
Ook al heb ik geen idee hoe het voelt om op het veld te staan, 90 minuten lang je longen uit te spugen en al die topsportersdruk te doorstaan, een deel van mij is trots.
Ik laat je mijn gezicht voorstellen aan het einde van de wedstrijd.
De Amerikanen stonden op de rand van het veld en omhelsden elkaar terwijl ze wachtten op het laatste fluitsignaal, wetende dat ze hun tweede opeenvolgende WK aan het winnen waren.
Ik stond op het punt te zeuren.
Megan Rapinoe, mijn WK-ster 2021
DAT STELT. ICONISCH. pic.twitter.com/xMTe3YhvjX
- FIFA Wereldbeker Dames (@FIFAWWC) 7 juli 2021
Megan Rapinoe is duidelijk de figuur die ik uit deze finale behoud , zoals ik me veel mensen kan voorstellen. Ze heeft een aura die mij kenmerkte.
Ik vind het jammer dat er een WK-finale (in Frankrijk) nodig is om rolmodellen als sportvrouwen te ontdekken.
Zeker sinds Megan Rapinoe enkele maanden bij Olympique Lyonnais speelde, een Olympische medaille won en zojuist haar tweede WK heeft gewonnen.
Maar tegelijkertijd ben ik verheugd het te hebben ontdekt. Blij dat de schijnwerpers eindelijk op vrouwenteams in de reguliere media zijn gezet.
Naast een kapitein die er goed uitziet en een uitstekende speler is, is ze een vrouw die opkomt voor de rechten van minderheden in de VS.
Ze weigerde het volkslied te zingen uit protest tegen het beleid van Trump, en symbolisch, als je je land vertegenwoordigt, is het behoorlijk krachtig.
Ook in de voetbalwereld strijdt ze voor gelijke beloning .
Wanneer voetballers professionals, miljardairs zijn en onderworpen zijn aan transfers die miljarden euro's kosten, blijven nationale teamspelers vaak een baan hebben naast hun sportbeoefening.
Op 8 maart dienden ze, samen met de rest van het Amerikaanse team, een klacht in tegen de American Football Federation wegens "genderdiscriminatie".
Megan Rapinoe is duidelijk een van mijn nieuwe heldinnen. Dus ik zal zijn werk en zijn posities blijven volgen!
Dan denk ik aan alle kleine meisjes die dit jaar naar de WK-wedstrijden hebben gekeken en tegen zichzelf zeiden: 'Later wil ik zijn als (vul hier een spelersnaam in)'.
Zoals bokskampioen Estelle Yoka Mossely het zo goed verwoordde toen ik haar interviewde:
“Als er meer kampioenen zijn, zullen er steeds meer jonge meisjes zijn die net als zij willen zijn. "
