Voordat ik journalist werd, bracht ik mijn zondagochtend door achter in bioscopen.
Zie en bespreek My Life with John F. Donovan
Ik vond het heerlijk om wakker te worden met stroperige romances, spookhuizen en andere ruimteschepen.
Maar aangezien de bioscoop een integraal onderdeel is van mijn werkweken, geef ik toe dat ik in het weekend donkere kamers heb verlaten, waarbij ik grotendeels de voorkeur geef aan de warmte van mijn bed of een goede brunch op het terras.
Van sommige films krijg ik echter spijt van de zeer milde periode van ontwaken in de bioscoop.
Ook al heb ik afgelopen woensdag My Life with John F. Donovan gezien, ik zal hem zondagochtend zeker weer zien, in een kamer die nog vol is van de stilte die op de avond volgt.
Ik zal me strekken met Dolan, weer klaar om alles van zijn vertrouwen te ontvangen. Dat is goed, zondag is de dag van de mis en van de biecht.
Dus aan tafel Xavier.
Mijn leven met John F. Donovan, Dolans briefvertrouwen
Als je deze columns leest, weet je dat ik dol ben op het kleine wonderkind uit Quebec.
Niet erg origineel, aangezien de hele wereld het al aanbidt.
Maar jammer, ik wil het goed doen in conformisme, als het voor een goed doel is.
Ik vond alles aan Dolan leuk. Alles behalve alleen het einde van de wereld, dat ik pretentieus en zinloos vond.
De rest verblindde me, en My Life with John F. Donovan is geen uitzondering op de regel, integendeel.
Waar gaat het over, Mijn leven met John F. Donovan?
Van een filmster die een briefrelatie heeft met een jonge jongen, ook een acteur op zijn lage niveau.
Beroofd van oprechte vriendschappen op het gebied van pretentie, onthult John F. Donovan (Kit Harington) al zijn seksuele neigingen, zijn leugens en zijn twijfels in brieven die privé zouden moeten blijven.
De twee mannen, die de jaren scheiden maar die zorgen en hartstocht verenigen, gaan een lange correspondentie aan.
Het is door middel van deze brieven dat John bekent.
De jonge jongen (gespeeld door de volmaakte Jacob Tremblay) ontvangt duizenden kilometers verderop de geheimen van zijn idool en koestert ze als kostbare voorwerpen.
Maar na een incident belanden de brieven van John in de verkeerde handen en breekt het geheim uit ...
My Life with John F. Donovan, Dolans meest intieme film
Mijn leven met John F. Donovan brengt alle obsessies, angsten en liefdes van de maker samen.
De moederfiguur, geheime homoseksualiteit, glorie, vluchtende jeugd, depressie en vooral de bioscoop.
Deze film is een bekentenis van de eeuwige liefde aan de camera, die hem beroemd heeft gemaakt maar ook zorgen baart.
Als de thema's van My Life with John F. Donovan veel zeggen over de zorgen van Xavier Dolan, zijn het de personages die het meest lijken te vertalen wat hij diepgaand is.
In de ogen van elk van de helden is het Dolan die erdoorheen schijnt. John en Rupert zijn beiden zijn fictieve alter ego's.
De film is ook geïnspireerd op een brief van Dolan, toen 8 jaar oud, aan acteur Leonardo DiCaprio, waarin hij hem zijn passie voor film toevertrouwde.
Klinkt dit allemaal niet als een egotrip? Ja, en het maakt niet eens uit.
Ik ben er zelfs van overtuigd dat het universele wordt verteld door het prisma van zeer persoonlijke, bijna egocentrische verhalen.
Door zijn intieme bekentenis vertelt Dolan over de wereld.
Mijn leven met John F. Donovan en zijn oprechtheid
Wat ik het leukst vind aan Dolan, is de manier waarop hij trouw blijft aan wie hij is.
Al in Mommy gooide hij Celine Dion midden in een scène die de held, zijn moeder en hun buurvrouw in een keuken samenbracht.
Dolan is een scherpe cinefiel maar gaat volledig uit van zijn liefde voor populaire muziek.
In My Life with John F. Donovan wijkt hij niet af van zijn kleine gewoontes en durft hij liedjes te rocken waar hij van houdt, ongeacht dat ze al miljarden keren zijn gehoord: Bitter Sweet Symphony van The Verve, Kiss Ik, van Sixpence None The Richer etc.
Dolan is trouw aan Dolan.
Mijn leven met John F. Donovan en al zijn verdriet
Hoe triest is het verhaal van Mijn leven met John F. Donovan!
Een scène viel me vooral op: die van de hereniging tussen Rupert en zijn moeder (Natalie Portman), in de stromende regen.
De omhelzingen onder de vloot hebben we weer gegeten en weer ingeademd, maar de personages die elkaar omhelzen zijn uiteindelijk toch minnaars.
Hier is het een moeder en haar zoon die hartstochtelijk van elkaar houden. Dit is wat hun kracht en hun drama maakt.
Dolan bekent nogmaals zijn obsessie met de moederfiguur, degene die in staat is tot liefde maar ook tot haat en waanzin.
Deze droevige moeder, tot in de perfectie belichaamd door Portman, is een mislukte actrice, die haar zoon haar teleurstellingen oplegt.
Zijn wanhoop is voelbaar, zijn verdriet doordringt zijn zoon en de toeschouwers. Hun relatie is grotendeels de dramatische kracht van de film!
Mijn leven met John F. Donovan, een must see
Waar ik naar op zoek ben bij het betreden van een bioscoop, is om van mijn stoel als toeschouwer te worden gerukt, om in het verhaal te worden ingebed, om een integraal onderdeel van het verhaal te zijn.
En deze keer was ik er kapot van, samen met John en zijn correspondent. Ik heb het allemaal met hen meegemaakt.
Hun grote zorgen, hun angsten, hun onzekerheden. Hun glorie en hun tegenslagen.
Met hen verkende ik mijn innerlijke verdriet, dacht na over mijn twijfels en stelde mijn ambities in vraag.
Dolan schudt zijn publiek wakker en vormt een film naar zijn beeld: intellectueel maar populair.
Om de titelvraag te beantwoorden: Mijn leven met John F. Donovan is echt twee uur van je tijd waard, en een stukje van je genegenheid.
Ik raad je aan om het snel te zien, om toch te profiteren van de emulatie die het omringt en urenlang te debatteren met degenen die een andere mening zullen hebben dan de jouwe.
Daar wordt het ook voor gebruikt, de bioscoop.
