Als je op zondagochtend naar de Pathé Wepler gaat, of op woensdagavond naar de Cinéma des Cinéastes, loop je het risico me achter in een kamer te vinden, een enorme zak snoep in de ene hand en een fles water in de andere. om mij een goed geweten te geven.
Mijn gewoontes in de bioscoop
Als je me ziet, kom dan even kijken en het vet bijsnijden, maar liever vóór de sessie, want ik haat chatten na de films. Ik verteer ze liever rustig, zonder naar de mening van anderen te hoeven luisteren.
Het is niet erg prettig, maar het is mijn manier van doen.
Trouwens, de persoon die naast me zit, hangend aan haar popcornpot als een mossel op haar rots, is jarenlang gewend geraakt aan mijn slechte humeur na de sessie.
Dit artikel, ik schrijf het een beetje voor u, beste lezer, en veel voor hem.
Ik hoop dat hij het tegenkomt tijdens een bezoek aan de site, en dat hij het met al mijn liefde zal weten te lezen.
Op een avond in mei 2021, 22.30 uur ...
Ik ben op een feestje van een smerige leegte.
Het soort momenten waarop je geen idee hebt wat je tegen andere mensen moet zeggen omdat ze het over de beurskoers hebben, en je je verstopt naast de mojito-bar om 25 te drinken en vergeet hoe mensen zijn saai.
Een bericht van mijn vriendin Louise haalt me uit mijn loomheid:
"Ik ben bij een vriend thuis, kom daar zijn wat petits fours".
Je hoeft het me niet twee keer te vertellen. Ik verlaat Levallois-Perret met de metro om Parijs over te steken en het einde van het 18e arrondissement te bereiken.
De reis is eindeloos, vooral sinds ik mijn iPod ben vergeten.
Absoluut, vanavond is het SLECHTSTE VAN MIJN LEVEN. Iedereen die meer dan 5 minuten heeft gelopen zonder naar muziek te luisteren, is het daarmee eens.
Ik bel Louise om te klagen:
"Je vriend woont in de klootzak van de wereld, en daarnaast ruikt het naar pis."
Lachend geeft ze me gewoon de toegangscode tot het gebouw. Zijn goede humeur is vervelend!
Na 2000 uur metro en quasi-wandelen in een Parijs dat ik erg steil ontdekte, kwam ik eindelijk aan in de rue Caulaincourt.
Ik groet de man die de deur voor me opendoet nauwelijks en haast me naar Louise om haar te vertellen over mijn slechte begin van de avond.
Verrassend genoeg lacht zijn vriend me snel terug.
Toch is hij niet lang genoeg, niet gespierd genoeg, niet voldoende getatoeëerd, en te aardig voor mij om er onzedelijk over na te denken. Dus laten we het in de categorie plaatsen: aardige vent die in de vriendenzone blijft.
De uren gaan voorbij en mijn mening verandert. Ook al draagt hij t-shirts met beruchte typografie, het dier is charmant.
Zo erg zelfs dat ik de volgende ochtend wakker word op haar slaapbank met de glimlach van iemand die blij is dat ik een fout heb gemaakt.
Besloten was, ik moest Naël weer zien.
Op een dag in september 2021, 13.00 uur ...
Het is nu meer dan een jaar geleden dat mijn leven veranderde. Zoals gewoonlijk evolueert het met het ritme van mijn relaties. Ik ging een tijdje met Naël uit en ik vond het geweldig.
Alles aan hem verblindde me, vooral zijn menselijke talenten.
Alleen hier, onmogelijk om mijn neiging tot hem toe te geven. Te bang voor niet-wederkerigheid, te veel misplaatste trots. En bovenal heb ik een relatie met een Duitser die ik in India heb ontmoet, die schaatst en me met rust laat.
Dat is ongeveer alles wat ik hem vraag.
Dus met Naël zeiden we tegen elkaar dat we vrienden zouden blijven. Wat eigenlijk betekent: we zien elkaar niet, maar we schrijven elkaar met regelmatige tussenpozen van ongeveer twee weken.
Maar vanmorgen bood hij me een aperitief aan, gevolgd door een late filmsessie. Het doel: verloren tijd inhalen en elkaar nieuws geven + onze gemeenschappelijke passie voor cinema delen.
Op een dag in september 2021, 22.00 uur ...
Na een aperitief van een schrijnende banaliteit waarin we alleen clichés uitwisselen over het weer en de start van het schooljaar, gaan we naar Balzac.
Ik voel me beschaamd, bijna verdrietig. Ik doe alsof ik zijn toestand negeer.
Ik kan niet wachten om Les Rencontres après middernacht te zien, met Kate Moran, Niels Schneider, Béatrice Dalle en Eric Cantona, op wie ik al maanden wacht als de messias.
Zittend in de kleine bioscoopzaal waar we met 6 zijn, kijk ik voor het donker nog een laatste keer naar Naël. Te druk met het inslikken van trailers voor Franse auteursfilms, hij luistert niet naar me kreng over hun vermeende claims.
Ik vecht om mijn troebele ideeën te verbergen. Omdat ik het vanavond mooier vind dan anders.
De film begint en alles raakt verstrikt. De woorden, de lichamen, de plannen en vooral mijn ideeën. Midden in de nacht bereiden een jong stel en hun travestiet-huishoudster een orgie voor ...
Mijn ademhaling versnelt.
Er worden personages verwacht die allemaal uit erotische verhalen lijken te komen: The Bitch, The Star, The Stallion en The Adolescent. De nachtelijke wezens van Yann Gonzalez verstrengelen zich zonder schaamte maar met elegantie.
Ik durf een blik te werpen op Naël, die het me meteen teruggeeft. Ik draai mijn hoofd, en mijn hoofd tolt.
Net als in The After Midnight Meetings zijn onze relaties niet slechts vleselijke haakjes. Er is iets anders tussen ons. Ideeën, bespiegelingen, poëzie in de uitwisselingen, woede in de debatten.
De intelligente erotiek en uiteindelijk bijna verliefd op deze Parijse ontmoetingen op het scherm activeert mijn denkmachine. Ik probeer een open hand op de armleuning, zodat Naël zijn eigen hand legt.
Maar zijn handen blijven verbonden en zijn blik gericht op de psychedelische beelden. Ik denk echter dat ik iets kan ontdekken, een tedere intentie van zijn lichaam tot het mijne. Er gaat een emotie voorbij die niet met een gebaar of een blik hoeft te worden uitgedrukt.
Een soort energie die ik verwelkom , zonder dat het me uit de film haalt.
Daar, om bijna 23.00 uur, voor een orgie, merkte ik twee dingen op.
- Orgie kan poëtisch zijn.
- Ik ben verliefd.
Vrijdag 8 februari 2021, 9.00 uur
Dit is het vierde jaar dat ik op de slaapbank van Naël slaap. De afschuwelijke anijsgroene gordijnen zijn vervangen door hemelsblauwe fluwelen gordijnen en het appartement is gevuld met rieten.
Ik ben nu thuis, in deze studio in de diepten van een 18e eeuw die "naar pis ruikt".
Vier jaar dat ik dit cruciale moment heb gekoesterd, in de kleine bioscoop die grenst aan een café in hetzelfde blauw geverfd als mijn gordijnen. Vier jaar waarin ik de mooiste van mijn ontmoetingen bijna miste.
Vandaag heb ik veel te danken aan Yann Gonzalez, die vorig jaar Un Couteau dans le cœur uitbracht.
Ik ben haar een leven van eenvoudige en overduidelijke liefde verschuldigd, de verkenning van een tweepersoonswereld en de geneugten van huishoudelijke geschillen.
Dit is hoe een orgie mijn leven veranderde.
