Geplaatst op 29 september 2021
Bericht aan de vergadering: dit artikel is bedoeld voor mensen die van katten houden, zonder mate. Je zult zeker meer ontvankelijk zijn voor de onderstaande regels, in tegenstelling tot iemand die deze harige dieren haat (het gebeurt).
Zoals je zult begrijpen, had ik een kat. Hij is dood.
En ik huilde. Het was iets meer dan twee jaar geleden dat ik de minnares was van dit kleine dier, hersteld op het platteland van mijn moeder die omringd door katten leeft - ik had een beetje medelijden met hem toen ik me realiseerde dat hij was het lelijke eendje van het nest.
Door de andere katers uit de kom gegooid, weggeblazen door zijn eigen moeder, broos, hij had gedroogde uitwerpselen aan de rand van zijn ogen ...
Het duurde niet lang voordat mijn vriend en ik hem onder onze hoede namen. Het liefdesverhaal was toen begonnen.
Hoe te herstellen van uw dode kat?
Mijn kat raakte snel gewend aan mijn appartement van ongeveer dertig vierkante meter, krabde aan het tapijt, knabbelde aan groene planten, drukte opluchting uit in vuile was. Ik schreeuwde tegen hem, noemde hem uit ... Dat is de saaie kant van de kat.
Maar het hebben van een kat is ook GELUK. Een kat is een geweldige partner. Waarmee we momenten van ontspanning, genegenheid doorbrengen en met wie we het naar onze zin hebben. Als je met een kat samenwoont, merk je dat je op een mooie dag tegen hem praat. De volgende dag spelen we als een idioot met hem. We ergeren hem, we lachen hem uit (vriendelijk natuurlijk) ...
Hij vindt het trouwens geweldig.
Op een dag betrapte ik mezelf erop dat ik hem "mijn baby" noemde. Maar dat was tussen ons. De relatie wordt elke dag een beetje sterker. Ik kon niet wachten om na het werk zijn gezichtje te vinden, zijn kom te vullen en zijn genoegen te horen spinnen. Om hem zijn leven te zien leiden en het te delen.
De aanwezigheid van een kat
Ik heb een jaar alleen gewoond, voordat ik bij mijn vriend ging intrekken. Nou, ik was erg blij dat ik mijn kat bij me had. Omdat de kat niet alleen een super innemend huisdier is, vertegenwoordigt hij een echte aanwezigheid. Een aanwezigheid die geruststelt, die oplicht, die soms troost.
Informatieve boodschap - ik ben niet het type dat een eenzame, depressieve meid is met haar kat als mijn enige vriend. Ik hou van mensen, ga uit en lach. Ik ben dol op de tips en trucs van oma, maar dat ben ik niet. Hoewel ik de bijnaam Josie heb. Einde van de haakjes.
Met een kat weet je dat je niet de enige bent op je rommelige dertig vierkante meter, vooral omdat de kat van de rotzooi houdt (waardoor je je wat minder schuldig voelt). Je weet dat hij je aan het lachen zal maken als hij zich wentelt en van het ene meubelstuk naar het andere probeert te springen. En wanneer de momenten van depressie het puntje van hun neus wijzen, zal hij zijn kleine hoofdje dichter naar het jouwe brengen, alsof hij het begrijpt.
Leven met een kat is ontspannend
Heel belangrijk punt ook: de kat is de belichaamde ontspanning. En hij deelt het! Ik zal die momenten missen waarop hij in volle vertering op mijn buik landde en me zachtjes masseerde met zijn zachte kussentjes.
Bovendien denk ik met de komst van de herfst vaak terug aan die cocoonmomenten van de avond: het is koud buiten, we stelden voor om wat te gaan drinken, maar je bent lui omdat de roep van het recept voor bank-plaid-kat-knuffel-teloche-kruidenthee is veel aanlokkelijker.
Ontspannen door de kleine kussentjes van je kat te masseren is minder duur dan bier gaan drinken en het is gezelliger dan je broden op een oktoberavond buiten in te vriezen.
Kortom, een kat heeft een ongelooflijke plaats in het dagelijks leven. Je bent niet langer alleen, je bent twee. Ik voelde het niet zo lang geleden toen ik werkloos was. Ik was duidelijk meer thuis in deze periode. Ik realiseerde me echt het belang van zijn plaats in mijn leven.
Van 's morgens tot' s avonds was hij bij mij. Toen ik at, zweefde hij om me heen. Toen ik tv keek, sliep hij op mij. Als ik op mijn computer werkte, zag hij me typen op het toetsenbord. Er was altijd een kleine furball bij me in de buurt, wat ik ook deed. Als je eenmaal van deze relatie hebt geproefd, is het moeilijk om zonder te leven.
En op een dag: het is het drama, je kat is dood
En toen gebeurde het op een dag. Heel snel. In een oogwenk hoorde ik die band gieren, en toen dat scherpe, scherpe, brute geluid. Ik vond mijn kat een paar meter verderop, onder een auto, totaal bang. Ik zag zijn ronde ogen; niet die hij maakt om me om eten te bedelen, maar die van een bange, gekwelde, bange kat. Zijn bekken was ontwricht.
Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Het was niet mogelijk dat hij ons al verliet, dat ons leven met hem daar zou eindigen. We gingen met spoed naar de dierenarts. In de auto, in de kromming van mijn armen, leek mijn kat in slaap te vallen. Zijn hartslag werd een beetje langzamer.
Haar blik viel nog een laatste keer op me en haar ogen waren plotseling versluierd. Dus ik heb het. Mijn kat was dood.
De rouw om mijn dode kat
Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik in tranen zou uitbarsten over de dood van een kat. De laatste keer dat dit mij overkwam, was ik een kind. Ik keek nog steeds naar Les Malheurs de Sophie op France 3, ik sprak met mijn teddybeer en ik zette mijn boeken van de École des Loisirs op alfabetische volgorde. Kortom, ik was 8 jaar oud (en ik was al een beetje gek).
De dag dat mijn kat stierf, was ik helemaal van streek. En ook de volgende dagen. Ik jankte als een madeleine. Ik kon niet stoppen. "Shit, je gaat jezelf niet neuken in zo'n staat ... Het is toch nog een kat! Ik hamerde op mezelf. Maar niets te doen. Mijn verdriet over de dood van mijn kat was veel te diep.
Ik mis mijn dode kat
Het appartement werd plotseling vreselijk leeg. Ik heb het me honderden keren voorgesteld, op de bank, op het bed, voor de koelkastdeur. Ik vond het moeilijk om haar bakje met brokjes in de prullenbak te legen en haar speelgoed op te rapen dat door het hele appartement verspreid lag.
Kortom, ik had veel moeite om tegen mezelf te zeggen dat de dingen zo waren, hoe oneerlijk ook. Het was echt pijnlijk om het ochtendgemiauw niet meer te horen en het avondspinnen niet meer te waarderen.
En toen dacht ik aan wat mensen zouden denken als ik het nieuws vertelde, mijn stem snikkend. "Je gaat door voor een idioot, een cucul-la-praline!" ". En dan shit, ja het is een kat. Maar het is MIJN dode kat die IK huil, degene die mijn dagen twee jaar heeft gedeeld en die ik nooit meer zal zien.
Dus de pijn neemt af met de dagen. Ik bracht mijn dagen door met lezen en hield mijn gedachten op verschillende manieren bezig. Ik ging weer regelmatig rennen. Het was een manier om mijn pijn en verdriet los te laten.
Toen accepteerde ik dit verlies eindelijk en slaagde ik erin om alleen de beste dingen te behouden die ik met mijn kat, met mijn partner, heb meegemaakt. Ik zal me zijn ronde ogen herinneren, zijn blik die me smeekte om hem een stuk clacos te geven, zijn manier om zichzelf drie keer om te draaien om zijn nest te graven in het midden van de dekbedden van het bed.
Ik zal denken aan zijn sprongen tegen het raam (gesloten, anders is het niet grappig), zijn klauwen op het tapijt en zijn eindeloze knuffels.
Nou, ik ben er overheen, maak je geen zorgen. Hoewel het een beetje verontrustend is, merkte ik dat ik mijn kartonnen shirts op kleur sorteerde en mijn boeken alfabetisch sorteerde (nee, ik maak een grapje… behalve de shirts, dat klopt).
Je kunt deze mademoisell volgen op haar blog!
