Ik heb vaak het advies gekregen om nooit in mijn sollicitatiebrieven te schrijven "sinds ik klein was, droomde ik ervan om in de mode te werken".
Toch is het waar. Ik droomde ervan sinds ik klein was.
Mode, de droomfabriek
Ik speelde met de papieren verkleedpoppen van mijn grootmoeder, ik hing rond in de werkplaats van mijn grootvader en bij mijn tante. Ik heb kleren getekend. Later speelde ik Young Stylist op de computer.
Op deze cd-rom was er een verborgen plek waar je toegang had tot portretten van makers als Paco Rabanne, Lacroix, Jean-Paul Gaultier en Galliano. Ik stelde me toen virtueel silhouetten voor van hun belangrijkste stukken.
Ja, het is ieuv.
Verhalen vertellen, jezelf uitdrukken door middel van de snit, de stof, de stijl, de allure, dan de enscenering op het podium, tijdens de shootings, mode was voor mij een wonderlijke wereld waar alles mogelijk was. Er waren geen andere regels dan vrij te zijn om te doen wat we nodig achtten.
Ik bewonderde onder meer de stijl van John Galliano, Ann Demeulemeester, Yohji Yamamoto, Rei Kawakubo…
Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld om mezelf uit te drukken met mijn imago dan tijdens mijn modestudies. Afwisselend pin-up roodharige, edgy met rood haar en geschoren zijkanten, kom geknipt ...
Ik testte, ik had plezier, mode was mijn manier om mijn emoties, mijn persoonlijkheid uit te drukken. Doe een geruite broek aan in plaats van mijn woorden te vinden.
Ik stortte me halsoverkop in mijn studie, met al mijn lef, snoeiend in voorbijgaande vriendschappen vanwege het hectische tempo en mijn grillige buien. Ik wilde afstuderen, ik wilde er komen, en dat heb ik gedaan.
De mode-industrie, een pijnlijke realiteit
De tijd is verstreken en ik heb verschillende ervaringen opgedaan in de branche.
Later, toen ik bij Mademoisell aankwam, begon ik over mode te schrijven en hoe meer ik las, documentaires keek, hoe meer ik de mode losliet.
Erger nog, ik was boos op hem. Ik voelde me verraden. Waarom heb je me al die jaren windowdressing gestuurd, terwijl je uiteindelijk pijn deed, je vervuilt, je me alleen leek te beperken tot marketing?
Ik kwam in een spiraal van walging terecht en begon alles met een kritische en bittere blik te bekijken. Om iedereen in dezelfde tas te stoppen.
Eindelijk zag ik mode zoals iedereen waar ik niet om gaf. Oppervlakkig. Niet in de zinloze en frivole zin, maar onnodig.
Waarom toch kleding maken? Waarom doen nog steeds optochten, Fashion Weeks zijn gedoemd te verdwijnen, terwijl de productiesnelheid lijkt te versnellen en niet langer overeenkomt met de seizoenen?
Ik ben nooit gestopt met me kleden met plezier en plezier maken met mijn kleren, anderen aanmoedigen om ze te gebruiken als een middel tot expressie, van vrijheid. Maar de vlam was onmiskenbaar gedoofd.
Vier mode met de Jean-Paul Gaultier Fashion Freak Show
Tot vanavond van de première van Jean-Paul Gaultier's show in de Folies Bergères, die ik ga zien met Caroline, nieuwe mode-editor bij Mademoisell.
Samen kijken we voluit. De kostuums zijn gesigneerd Jean-Paul, de show is een totale onderdompeling in zijn geest, zijn geschiedenis. De sfeer is gek, we wonen optochten bij. In werkelijkheid. Haar outfits komen tot leven voor onze verbaasde ogen. Ze nodigen ons uit om verantwoordelijkheid te nemen, om diversiteit, mode en liefde te vieren.
De dansers zijn uitzonderlijk, de zangeres Demi Mondaine opwindend.
Plots verschijnt het enfant verschrikkelijke mode in een video op het scherm en legt hij zijn kijk op mode uit. Voor hem is het niet oppervlakkig.
Het stelt ons in staat onszelf uit te drukken, we kunnen mode gebruiken om onszelf te zijn, zonder dat mode ons gebruikt. Hij wijst erop dat het een consumentenproduct is, ja, maar dat niet.
Hij herinnert me eraan dat je het kunt ervaren zoals je wilt . Dat we kunnen besluiten om ons erdoor te laten onderwerpen zonder gebruikt te worden.
Einde van de show. Applaus. En Jean-Paul Gaultier in vlees en gestreepte trui die het podium op gaat om de kamer te begroeten.
Met Caroline kijken we elkaar aan, knipperen we met onze ogen en kijken we om ons heen. Het opgeschorte moment wekte de indruk dat alle toeschouwers net uit een en dezelfde droom waren ontwaakt.
Het 12-jarige meisje dat met de tekeningen van de maker op Windows XP speelde, schreeuwde in me. Ik heb een pauze gehad. En haar tranen rolden warm over mijn wangen, verdoofd van een glimlach.
Herontdek het plezier van mode
Veel plezier met mode. Dit was ik vergeten. Dromen delen, verhalen vertellen, elkaars persoonlijkheid vieren, beweren wie we zijn en het sublimeren met kleding. Ik had al het plezier begraven dat de parade-show me gaf en de conceptuele kleding van mijn favoriete ontwerpers.
Tijd doorbrengen met Caroline heeft veel pikhouwelen in mijn berg van afgematte stenen gestoken, zij die niet een beetje van haar enthousiasme heeft verloren. Beter, ze stuurt het naar mij.
Ik kan geen kledingstuk kopen zonder na te denken over alle stappen die het naar het eindproduct brachten, het is een besef waar ik niet meer naar terug kan.
Aan de andere kant kan ik weer genieten van al het moois en verwondering dat mode mij te bieden heeft. Het gebied van mogelijkheden dat het opent. Het plezier en de vrijheid om jezelf elke keer opnieuw uit te vinden. Ik kan haar me laten dromen en me vervoeren.
En de avond van de show was het alsof ik een oude vriend ontmoette om mee te praten. We zijn elkaar uit het oog verloren, we moeten elkaar opnieuw temmen. Maar ik ben bereid me weer door haar te laten vervoeren.
