Scholing wordt onderbroken door goede en slechte herinneringen. In het eerste geval kunnen ze in verband worden gebracht met leraren die je leven op zijn kop zetten door het zaadje te planten dat je toekomst laat bloeien. Ze onderscheiden het ook door hun pedagogiek, hun geduld of zelfs hun vrijgevigheid.
Een man wilde hulde brengen aan zijn CE2-leraar nadat hij hoorde van zijn verdwijning. Het levert een zeer ontroerende en dankbare draad op.
De mens bewijst op Twitter een eerbetoon aan de voor hem belangrijke leraar
Jean Michelin is een soldaat en een auteur, en hij hoorde dat zijn onderwijzeres aan een ziekte was overleden. Vervolgens riep hij op Twitter de herinneringen op die hij heeft aan deze professor, die zijn leven veranderde.
Dit had de bijzonderheid dat zijn studenten werden aangemoedigd om te schrijven en met woorden te spelen. Jean Michelin herinnert het zich, en met precisie, ondanks de 25 jaar die hem van zijn herinneringen scheiden:
We hadden een kartonnen doos achter in de kamer, en hij liet ons gedichten schrijven, herinner ik me. Het rijmspel, het bouwen van een moment, simpele dingen, gewoon om met de woorden te spelen en ze op elkaar af te stemmen.
We zouden onze kleine papieren in de doos stoppen.- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Deze leraar waardeerde de creativiteit van zijn studenten en promootte tegelijkertijd hun nederigheid:
Soms, als hij een tekst echt leuk vond, vroeg hij de auteur om die zelf voor de klas te komen lezen. Het was een grote eer, zeldzame en vuile tijd voor angsthazen. Maar dat hebben we gedaan.
En ik schreef de hele tijd. Ik heb een jaar geschreven.- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Zelfs voor Jean Michelin, een nogal turbulent kind dat niet voorbestemd was door literaire gevoeligheid, was deze methode een trigger:
Het was tijdens dit jaar dat ik me realiseerde dat ik graag schreef. Het was ook in CE2 dat ik mijn eerste roman begon: ik herinner het me, iets ingewikkelds met ruimteschepen en piraten, ik heb de tekeningen zelf gemaakt. Ik had 8 pagina's. Ik vond het enorm.
- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Tegen het einde van het jaar was hij een goede leerling geworden en kreeg hij een boek aangeboden door zijn leraar, dat hij met voorbedachten rade opdroeg:
Ik herinner me ook de laatste zin van zijn toewijding.
'In de hoop dat je geen' ingeblikt kind 'wordt, maar de toekomstige schrijver vermoed ik.'Ik ben geen schrijver geworden. Maar ik bleef schrijven. Het leven neemt soms grappige paden.
- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Het leven ging door voor Jean Michelin, die lid werd van de Saint-Cyr-school en daarna op zending ging, met name naar Afghanistan. Hoewel hij geen fulltime schrijver werd, schreef hij wel een boek en wilde het als dank aan zijn voormalige leraar geven:
Hij was al erg ziek, en het was zijn vrouw die mij antwoordde. Maar hij herinnerde het zich ook, vertelde ze me.
Ik stuurde hem een exemplaar van het boek. Met mijn dankbaarheid.
Hij vertrok voordat ik thuiskwam en had tijd om hem te bezoeken. Zo is het.- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Hij eindigt zijn thread met berichten. De eerste, voor leerkrachten:
Als er leraren zijn die mij lezen: je weet dat wat je doet belangrijk is. Zonder deze heer had ik misschien niet leren schrijven en er niet van houden. Denk er eens over na als je rare achtjarigen in je klas ziet.
- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
En voor alle anderen:
Voor anderen: als er in je persoonlijke verhaal iemand is waarvan je kunt zeggen "Ik zou er niet zijn zonder hem of haar", en je hebt niets van hem gehoord, probeer hem of haar dan te vinden.
Omdat het belangrijk is.- Jean Michelin (@jean__michelin) 5 juni 2021
Familie en dierbaren zijn een kostbare hulp en onfeilbare steun op dagelijkse basis.
Maar de vrijgevigheid van deze draad herinnert ons eraan dat degenen die hun leven hebben gewijd aan het opleiden van jongeren, indruk maken en een bepalende roeping voor een bestaan kunnen oproepen.
Ik heb goede gedachten voor mijn CP-meester en de fantastische openheid die hij ons heeft bijgebracht. Voor mijn eerste en laatste leraar Engels die me een onfeilbaar vertrouwen heeft gewekt. En voor mijn filosofieleraar, die me op het pad heeft gezet om voorbereidingen te treffen die ik zonder hem nooit had overwogen, en die ik vandaag heel erg bedank.
En jij, heeft een leraar je leven veranderd? Bent u hem schuldig wat u vandaag bent geworden?
