Eerder op # 62 dagen: tijd nemen voor mezelf neemt het niet weg van anderen
Ik heb elke dag het gevoel een nieuwe huidlaag af te pellen. Dit fenomeen begon een paar weken geleden, sinds ik me verzoende met mijn emoties, en vooral sinds ik mijn kwetsbaarheid accepteerde. Ik heb het gevoel dat ik geen zwaar te dragen beschermingen meer heb.
Ik voel me lichter en paradoxaal genoeg beter gewapend. Doordat ik niet meer verstikt word door lagen schilden, voel ik de energieën van het dagelijks leven beter.
Ik heb het niet over mystieke stromingen of wat dan ook, maar over alles wat er om me heen kan gebeuren. De kleine genoegens die bijvoorbeeld tot voor kort onder mijn radar vielen, zijn nu voor mij zichtbaar.
Maar er zijn ook, in de stortvloed van deze emoties, micro-agressies. Degenen die me eerder zo bang maakten, degenen die hielpen mijn leer te verharden, deze opeenvolgende lagen granaten, gepantserde schilden, bouwden.
Bescherm mezelf tegen frustraties, een strategie bij permanent falen
Ik moest 'mezelf afschermen' om te vechten tegen alle frustraties, die ik als puisten opvang: ze verschijnen onder mijn huid. Ik weet niet hoe, ze zwellen op, jeuken, maken me gek terwijl ik aan mijn bloed krab.
Het moest veranderen.
Ik was zo bang voor al deze micro-agressies, degenen die golven van frustratie veroorzaken, die schuimen van woede voordat ze in haat worden afgewassen als een olielek.
Maar “mezelf afschermen” heeft me nooit beschermd tegen deze effecten, integendeel: wat ik ook doe, ik ben nooit “verzegeld” tegen invloeden van buitenaf. Er is altijd een verkeerd woord, een belediging die je steelt en je terloops omslaat, terwijl het niet direct voor jou bedoeld is.
Het gaat allemaal door, in de scheuren in je pantser die nooit sterk genoeg waren om het allemaal te stoppen.
Aan de andere kant hadden al die lagen die ik droeg meestal het effect dat ze de frustraties van binnen bevatten.
Stop met het verzilveren van frustraties
In die zin was de bescherming radicaal. Als ik eenmaal ben bereikt, vermijd ik mijn frustratie totdat het uiteindelijk vanzelf verdwijnt. Ik ben passief in dit proces.
Wat een verspilling van energie, om dat te moeten doorstaan ... En wat een verspilling ook, om een heleboel vermijdingsstrategieën te moeten inzetten , om te proberen aan de oorzaken van de frustraties te ontsnappen ...
Ik kleed me niet langer op die en die manier, ik vermijd die en die route om niet geconfronteerd te worden met intimidatie op straat, ik onthoud me van het bezoeken van een of andere gebeurtenis om bepaalde mensen niet onder ogen te hoeven zien, enkele gespreksonderwerpen ...
Kortom, ik leefde in vermijding. Het was vermoeiend.
Blaas mijn frustraties in zeepbellen
Het is duidelijk dat ik, sinds ik van mijn beschermende lagen af ben, meer blootgesteld, kwetsbaarder ben. Ik moest mijn strategie veranderen, om niet geteisterd te worden door frustraties zoals mijn huid zou zijn met de zon, zonder zonnebrandcrème.
Dus nu, als iets me aanraakt, voel ik het meteen. En in plaats van de frustratie als een blaar onder mijn huid te laten opzwellen, blaas ik het voor me in een luchtbel.
Het is licht, een luchtbel, en vooral, het maakt geen deel uit van mij. Alles wat buiten mij is en dat mij raakt, kan buiten mij blijven. Als ik besluit, als ik ernaar handel.
Ik zeg niet meer "het irriteert me" maar "het is irritant": ik observeer de gevolgen, in plaats van ze te lijden.
Ik blaas om alle frustratie die in mij is gesijpeld te verdrijven, en ik blaas bellen, groter of kleiner, om me heen op.
Gewoonlijk duurt het maar een paar keer ademhalen om het gif te verdrijven.
Ik kan het niet geloven, zo eenvoudig was het eigenlijk: observeren in plaats van ondergaan. Weiger je vooral te onderwerpen en maak je actief los van een negatieve emotie. Alsof je een zeepbel blaast.
Ik zie ze voor me weggaan, soms laat ik ze zelf barsten als ze niet opstijgen.
Volgende gelezen in # 62 dagen: Soms moet je je vuisten balanceren
