- Artikel oorspronkelijk gepubliceerd op 4 februari 2007
'In ieder geval bij ons lopen de jongens niet het risico zichzelf pijn te doen door op een bot te vallen!' Ze haalt deze zin eruit en lacht spottend.
Als ik dit soort opmerkingen hoor, doet het pijn. Ik, het slanke jonge meisje, degene die je kunt bewonderen of zelfs meer kunt verafschuwen of zelfs jaloers op kunt zijn. De vrouwelijke zielen breken tussen hen in, met steken in de rug en hooghartige blikken die boekdelen spreken.
Sommigen proberen met alle middelen te bewijzen dat hun morfologie de juiste is, terwijl de anderen met al hun gewicht eerst deze "zo verschillend" verpletteren.
Erger nog, we vernederen ons eigen vlees, we snijden het, speeksel in de hoek van onze lippen, we doen onszelf geweld aan om de andere clan binnen te kunnen gaan, om dit lichaam te hebben dat ons zou moeten behagen, behagen. Ik luister en ik hoor "het zijn rondingen die mannen aanspreken". En het tegenovergestelde.
De verkiezing van het lichaam dat het unaniem behaagt, lijkt mij een echte belediging voor de mensheid. Ik kijk naar de grond en zie de aarde. Van made tot giraffe, van olifant tot wolf, van mier tot mees. Diversiteit.
En toch lijkt deze rivaliteit die gemeen binnen de vrouwengemeenschap is geïnstalleerd, erg aanwezig. En dit alles in de naam van wat, alstublieft? Plezieren ? Voor mannen? Dwaasheid.
Weet je, ik ben een liefhebber van schoonheid. Als ik mooie, sensuele vrouwen beschrijf, komt hun hele lichaam tot leven en komt tot leven. Mollige billen met kleine borsten, van die witte doorschijnende huid tot die zware, opgeheven epidermis; buiken rond, benen benig, elk deel zacht, gespierd; al deze lichamen en al dit vlees zijn zo veel vrouwelijke, bijzondere, unieke, geslachtsgebonden pracht.
Dus, laat de mollige komen en de hoekige heupen van hun tengere zussen kussen! Mogen de slanke jonge vrouwen komen en hun hoofd op de buigzame buik van hun tweede moeder leggen, mogen ze vredig in slaap vallen! Laat degenen die in de norm zitten meedoen en mijn handen pakken.
En nooit meer, o Grote Nooit, spugen we op de veelheid van lichamen.
Poëzie, ik smeek het je! En van het leven (vooral).
