Er is soms weinig voor nodig om een Parijzenaar boos te maken.
Dat vertelt ons in ieder geval de warme en schattige (uien) soep Emily in Parijs, aangeboden door Netflix op vrijdag 2 oktober.
Voor één keer, missie geslaagd, want toorn is er!
Emily In Paris, naaldhakken
Het was lang geleden dat een serie de grand slam van stereotypen had doorstaan.
Gelukkig is de eer van het lachwekkende veilig dankzij Emily in Parijs (geschreven en gemaakt door Darren Star, de scenarioschrijver van Sex and the City) die zonder al te veel moeite alle clichés met betrekking tot de Franse hoofdstad verzamelt.
Een baret op het hoofd geschroefd, een camembert in een handtas, flikkers wil je wat, hier zijn er enkele (en zelfs als lunch), liefdesdriehoeken, chef-koks die geobsedeerd zijn door het koken van steaks en andere onaangename conciërges: welkom bij Emily's Paris, dat de clichés van gisteren combineert met de thema's van vandaag (begrijp Instagram).
Emily in Paris is het verhaal van een jonge Amerikaan uit het middenwesten met nogal vervelende naïviteit die naar Parijs verhuist in een dienstmeisjeskamer (een T3 in het echte leven) om een positie te bekleden bij een marketingbureau klootzakken waar seksisme en boosaardigheid heersen.
Ze moet haar Amerikaanse standpunt overbrengen aan een stel chagrijnige en libidineuze adverteerders die nooit voor 11 uur werken en een pauze van drie uur nemen, want het is algemeen bekend: de Fransen zijn dik lui en kunnen niet opstaan voordat ze vertrekken. '14 croissants hebben doorgeslikt.
Emily's Paris Rive Gauche
Emily in Parijs is een cliché op zijn pootjes, waardoor de inwoners van de hoofdstad worden gereduceerd tot beruchte Birkin-snobs die roken, zelfs als ze de sport verlaten.
Het zou vermakelijk zijn geweest, om niet te zeggen grappig, als we maar drie afleveringen hadden gekregen. Helaas zijn er 10!
Bovendien ziet men van Parijs alleen de pracht, de luxe, de winkels, de merkschoenen en tutti quanti.
De camera waagt zich nooit in Porte de Clignancourt of Porte de la Chapelle.
Tegenwoordig is het echter vooral dat Parijs: de kombuis voor het merendeel van degenen die er (slecht) wonen.
Zoet: ja. Op dit punt: blah.
Emily, een stereotiepe heldin
Niet tevreden met het plunderen (ja, we doen te veel) van de Franse erfenis met stekende vooroordelen, transformeert de serie ook zijn hoofdpersonage in een stereotype madonna.
Emily, belichaamd door de desalniettemin getalenteerde Lily Collins, is een Amerikaan die Parijzenaars aan haar simpele tekening herkennen dat ze er een is.
De jonge vrouw is echter altijd tot in de puntjes gekleed en gehuld in zeer "couture" en merkkleding, die haar een beeld geven van een scherpe fashionista in plaats van mevrouw-iedereen uit het Amerikaanse middenwesten.
Kopie, stilistisch, van Blair Waldorf, het heeft echter niet de portemonnee, volgens de beschrijving die de serie ervan maakt.
Moeilijk te begrijpen hoe de jonge vrouw erin slaagt elke dag met een andere luxe tas te pronken ...
Emily in Parijs, een feministische lak die niet genoeg is
Dus het is allemaal goed en wel om de mannelijke blik te benaderen, om collega's uit te leggen wat intimidatie is en om een feministische micro-opstand te proberen in een doos met grote vrouwenhaters, idioten. we moesten een echte intentie toevoegen!
Niet dat we deze ouderwetse serie voor het uur opnieuw schilderen met een eenvoudige vernis die het up-to-date moet brengen (progressief).
Als de heldin de trotse feministe wil zijn die zo vriendelijk komt om onze vrouwonvriendelijke bazen de les te lezen, klinkt ze van begin tot eind vals en plaatst ze ons in een situatie van absoluut onbehagen.
Het idee was prijzenswaardig, het resultaat beschamend.
Nee, het is niet genoeg om het kleine lexicon van feminisme in een serie op te nemen om het militant te maken.
Emily, een niet-overtuigende influencer
Emily plaatst deze foto op haar Instagram en krijgt 20.000 nieuwe volgers. #EmilyInParis pic.twitter.com/T5gKjA54BI
- Danny Pellegrino (@DannyPellegrino) 4 oktober 2021
De race om populariteit op sociale netwerken is in 2021 actueler dan ooit, en dat heeft de Netflix-serie begrepen.
Emily is dus niet alleen een jogger en een marketingprofessional, ze heeft ook de goede smaak om een influencer te zijn.
Aanvankelijk heeft Emily maar een paar dozijn volgers en dan, in minder tijd dan nodig is om te vertellen, groeit haar populariteit en eindigt ze met tienduizenden volgers op Instagram.
Er is niets gênants aan, integendeel, het is op papier interessant om te begrijpen hoe influencers erin slagen een community te creëren.
Ja, maar hier is het, dit is waar het programma mislukt.
In een tijd waarin influencers steeds meer verfijnde, innovatieve, creatieve en geïnspireerde inhoud aanbieden, is Emily tevreden met selfies en… boemerangs.
Namelijk een zeer 2021-mededeling.
Jammer voor een serie die trendy wil zijn.
Vulture magazine vroeg ook drie Parijse influencers naar hun mening over het Netflix-programma.
Als jonge vrouwen wereldwijd worden gemeten, merken ze niet op de stereotiepe dimensie van Emily's berichten:
"Natuurlijk zitten alle Parijzenaars op caféterrassen, ze dragen rode lippenstift, ze roken ..."
In een reactie op een andere post lacht influencer Monica: “Maar wie heeft deze show gemaakt? "
En de journalist antwoordde hem: "Darren Star".
De jonge vrouw is dan verrast. Het is waar dat de scenarioschrijver ons had gewend om beter ...
Emily in Parijs trekt de (zoete) spot van sociale netwerken
Als we met vuur spelen, verbranden we onszelf.
Onmogelijk om over sociale netwerken te praten zonder daar achteraf te worden ontleed.
Twitter bleef echter licht spottend, zonder in absolute smerigheid te vervallen:
POUHAHAHAHA In Emily in Parijs Er is een Fransman die zichzelf voorstelde, hij kuste haar hand ptdrrr waar zijn we, in Tristan en Iseult?
- Cha mày (@Asiatitude) 4 oktober 2021
De RER B in #EmilyInParis pic.twitter.com/HJSElYn3IX
- ⌬ Clément Barois ⌬ (@BaroisClement) 3 oktober 2021
Wat je niet zult zien in #EmilyInParis pic.twitter.com/sHMFxwVbn5
- Jason Iaomai (@Jasoniaomai) 3 oktober 2021
Wat uit de meeste tweets naar voren komt, is dan ook het gebrek aan sociale realiteit van het programma, dat zijn camera alleen in de meest burgerlijke wijken van Parijs waagt.
Dus ja, deze lichte serie is niet bedoeld om het maatschappelijk te spelen, maar toch zijn er grenzen aan het belachelijke ...
