Van buitenaf gezien ziet de redactie van Mademoisell eruit als een idyllische plek. Naar mijn mening is dat overigens meestal het geval.
Mademoisell's forum, een ideale plek om te communiceren
Hier kunnen we creëren wat we willen en volgens het model dat we willen, hebben we de kans om onszelf te zijn en een nogal opbouwende redactionele vrijheid in een tijd van gestandaardiseerde journalistiek, bijna opgeschoond.
Zie je, hier spreek ik je bijvoorbeeld rechtstreeks aan, schrijf ik in de eerste persoon enkelvoud en spreek met je op vertrouwde termen. Er zijn maar weinig vrouwelijke redacteuren die deze vrije tijd hebben.
Elke piek van plezier omvat echter op een gegeven moment een druppel. Laten we het een afdaling noemen, zoals met alcohol en drugs.
De momenten van euforie worden soms gecompenseerd door fasen van intense twijfel.
Omdat ik hier werk voor internet, de plek waar iedereen zijn mening geeft, de grootste volksrechtbank. En daar moet je de beproeving kunnen doorstaan!
Het forum is bijvoorbeeld een briljante en wrede uitvinding tegelijk. Mademoisell is echter welwillend, communiceert snel en is niet of nauwelijks geneigd tot belediging.
Het is een platform voor discussie, niet alleen tussen lezers, maar ook tussen lezers en redacteuren.
Een heilige plek die ik persoonlijk meerdere keren per dag bezoek, om te zien of je mijn artikelen leuk vond, of je aanbevelingen hebt of denkt dat ik onzin zei.
Ik heb het forum altijd in de gaten, ook al grijp ik maar heel zelden in. Precies, vorige week las ik iets dat mijn aandacht trok ...
Is het verkeerd om "veel" zelfvertrouwen te hebben?
Het was een opmerking achtergelaten onder een artikel met de inhoud van de Laisse-moi kiffer-podcast, waaraan ik deelneem. Een lezer verwijt mij dat ik (veel) teveel ruimte inneem.
Tot nu toe niets aanstootgevend, aangezien ik inderdaad een luidruchtig en spraakzaam persoon ben. Ik spreek luid, ik geef mijn mening zonder dat er iets gevraagd wordt, kortom, ik dwing mezelf te bestaan.
En ik begrijp dat het anderen kan ergeren. Daarover niets te zeggen.
Het is de voortzetting van de opmerking die me deed boeren.
Hij speculeerde. Je moet al weten dat speculatie een manie is die me ergert.
De lezer veroordeelde het feit dat ik “veel vertrouwen in mezelf heb” , en dat het volgens haar anderen schade berokkende, met name de deelnemers aan de podcast.
Daar heb ik een probleem.
Wat bracht deze jonge vrouw (absoluut niet met slechte bedoelingen, ik weet het zeker) om te veronderstellen dat ik "te veel vertrouwen in mezelf heb"?
Waarom zag ze deze overmoed als een bedreiging voor mijn leeftijdsgenoten?
Is er een opperrechter die zitting heeft in het Hof van Convenience en ervoor zorgt dat niemand te goed met zichzelf is? En wat zijn de risico's van oververtrouwen?
Ik was verbaasd. Ik heb een afdaling meegemaakt.
Ik ben niet goed in mezelf, ik ben extravert
Laten we de puntjes op de i zetten: vertrouwen hebben in jezelf kan geen kwaad, het is zelfs geweldig voor de geestelijke gezondheid. Plezier hebben is belangrijk, en weet dat je nooit genoeg van jezelf kunt krijgen.
Daarnaast is het gebruikelijk om in veel hoofden terug te vinden: extravert zijn = zelfvertrouwen hebben.
Ik moet daarom tussenbeide komen en u mijn standpunt geven.
Laten we om te beginnen stoppen met speculeren. Niemand kan voor mij weten of ik goed in mijn vel zit, en ik kan niet weten of jij goed in je vel zit!
Dan is het niet omdat ik hard spreek, dat ik gebaren en dat ik mijn leven graag in een microfoon vertel dat ik goed zit in mijn gympen ...
Het betekent gewoon dat ik een extravert persoon ben. En nogmaals, niet eens echt. Ik doe alsof ik me in alle omstandigheden op mijn gemak voel.
Diep van binnen ben ik een gammele zaak, een pissebed in een bal die door de wind waait.
Een pissebed die, als hij in een bal blijft, zou rollen zolang hij onder een auto door, onder de voeten van voorbijgangers.
Een pissebed die, als hij in deze positie zou blijven, de stemming van de wind zou lijden en zou verdrinken, verpletterd of verschrompeld onder het gewicht van anderen.
En dat is niet het leven dat ik wil.
Hoe ik besloot om meer te durven
Ik kan de wereld mijn ware toestand niet laten zien. Ik kan haar niet over me heen laten rollen en een toeschouwer blijven van een leven waarin iedereen een rol heeft behalve ik.
Dus op een dag besloot ik te acteren en een beetje meer te worden zoals alle meisjes die ik bewonderde, degenen die luid lachen, we zien op feestjes, die flirten met de mooiste jongens, die het niet kan schelen wat andere mensen denken.
Ik knipte het fluitje van het bange kleine meisje dat in mijn maag leeft, at een ton Maalox en liet mijn pissebed rechtop gaan staan.
Dit is hoe ik nu vooruit ga in het leven.
Zodat ik naar sollicitatiegesprekken durf te gaan zonder 100% gekwalificeerd te zijn, dat ik luider durf te spreken dan een man, dat ik mijn mening durf te geven, dat ik in het openbaar durf te praten, dat ik 'OSE helemaal.
Het is allemaal theater. Een zeer effectieve komedie die als therapie fungeerde. Door te doen alsof ik goed ben in mijn pumps, sta ik op het punt mijn grote voeten erin te stoppen.
En het voelt goed.
Nu voel ik me gewoon extravert. Met anderen praten is geen probleem, flirten, mijn mening uiten, ook niet tegen iemand opkomen.
Het vertrouwen is echter nog ver weg.
Maak het verschil door goed in je vel te zitten en extravert te zijn
Ik ben nog steeds niet tevreden als ik naar mezelf in de spiegel kijk, ik weet nooit zeker of ik het goed doe, ik WEET NIET hoe ik tevreden moet zijn met wat ik draag, wat ik ben, wat ik word.
Zie je, daar is het, het verschil.
Ik roep dat ik het warm heb, maar ik denk dat ik niet genoeg ben of helemaal niet. Ik schreeuw harder dan de anderen, maar denk dat ik minder ben dan zij.
En deze eigenschap van mijn persoonlijkheid, je hebt de kaarten niet in de hand om het te ontdekken.
Daarom speculeer ik nooit over wat andere mensen zijn. Het is onmogelijk om te weten welk afgetrapt ego je buurman eigenlijk verbergt achter haar grootse gebaren.
Er is een oneindigheid aan persoonlijkheden, die allemaal in hun eigen tempo evolueren en vooral doen wat ze kunnen.
Ik geloof in mensen te laten proberen te zijn wie ze willen zijn, zonder ze te veroordelen en zonder ze te veel te beschuldigen of te weinig te doen.
En ga er vooral, VOORAL, ga er nooit vanuit dat het hebben van “veel” zelfvertrouwen een gebrek is. Laten we elkaar in plaats daarvan aanmoedigen om altijd beter te zijn in onze sneakers.
En misschien doen we ooit allemaal TED-talks!
