De eerste keer dat ik naar een psychiater ging, duurden onze afspraken een paar maanden. Ik ging er met haast heen: wekenlang was ik moedeloos geweest, ik huilde, zonder te weten waarom.
Gezien mijn nogal optimistische karakter, baarde het me zorgen.
Met zachtheid en geduld stelde mijn psychiater me snel in staat te begrijpen dat als ik zo slecht was, dat kwam doordat mijn leven stabiliteit ontbrak. Heel eenvoudig.
Leer lessen in psychotherapie
Het klinkt stom, maar ik had het probleem niet kunnen identificeren, en terecht: ik wist het zelf niet!
Ik had mijn behoeften, mijn waarden, mijn gevoelige gebieden niet in gedachten. Ik dacht dat ik, aangezien ik geen reden had om te klagen, automatisch gelukkig had moeten zijn.
Jaren later komen deze paar sessies met mijn psychiater regelmatig bij me terug, omdat ik van hen heb geleerd die me mijn hele leven van dienst zullen zijn.
Dit is het onderwerp van een fascinerende discussiethread op een Reddit-subforum gewijd aan vrouwen: wat is de meest waardevolle les die je hebt geleerd in psychotherapie?
Je kunt alle antwoorden hier lezen, en ik zal er hieronder een paar voor je vertalen!
Leer onafhankelijkheid in psychotherapie
De meest succesvolle vrouw wiens getuigenis succesvol is, legt iets eenvoudigs uit maar mist in haar leven.
“Het leven van mijn ouders en dat van ons (het leven van hun kinderen) waren te verstrikt. We moesten net als zij zijn, anders zouden ze ons niet accepteren.
In een heel ander register legde ik uit dat ik de emoties van mijn man en mijn kinderen absorbeer. Het was voor mij bijna onmogelijk om gelukkig te zijn als een van hen in een slecht humeur was (...)
Zij (mijn psychiater) vertelde me:
- Vat het niet verkeerd op, maar het is niet hetzelfde als je ouders? Iedereen moet perfect gelukkig zijn om gelukkig te zijn ... Zodat u gelukkig kunt zijn, zelfs als dat niet het geval is.
Het heeft mijn leven veranderd. Het is alsof de mist is gaan liggen, alsof de tijd heeft stilgestaan.
Mijn man heeft misschien een slecht humeur over zijn werk of wat dan ook, en het komt wel goed met mij. Mijn preteen kan humeurig zijn, en het komt wel goed met mij. "
Ik ben zelf een grote emotionele spons. Eindelijk ben ik dat al heel lang. Ik nam de reacties en gemoedstoestanden van anderen op zonder iets te controleren.
Resultaat, ik had geen controle over hoe ik me voelde, ik werd heen en weer geslingerd tijdens mijn vergaderingen ...
Nu heb ik nog steeds die gevoeligheid waardoor ik weet hoe andere mensen zich voelen. Maar hun emoties 'besmetten' me niet langer: ik observeer ze alleen.
En verdomd, dat GRATIS, je hebt geen idee!
Over jezelf leren denken in psychotherapie
Deze andere les komt in zekere zin samen met de eerste:
“Het concept van het zuurstofmasker.
In principe moet u eerst "uw masker opzetten", dus zorg voor uw geestelijke gezondheid en doe wat goed voor uzelf is , voordat u anderen helpt.
Het heeft me echt geholpen om niet te veel betrokken te raken bij de problemen van andere mensen als het me pijn zou kunnen doen. "
Nogmaals, deze les resoneert met mij. Omdat ik er lang over deed om mijn waarde te leren kennen, om te begrijpen dat ik mijn eigen prioriteit ben.
Ook jij bent misschien soms betrokken geraakt bij de worstelingen van anderen als je daar niet de energie voor had, dat je al bezig was of verzwakt.
Onthoud dat het opofferen van jezelf voor anderen niemand een plezier doet, en dat het oké is om eerst aan jezelf te denken!
Negatieve emoties accepteren tijdens psychotherapie
Zoals ik je aan het begin van dit artikel vertelde, ben ik van nature optimistisch. Mijn persoonlijkheid is nogal speels, grappig, positief.
Het kostte me daardoor een tijdje om erachter te komen hoe ik met mijn negatieve emoties (verdriet, maar ook woede, wrok, wantrouwen) moest omgaan . Ik had de neiging ze schandelijk te verbergen.
Toch is het geen schande om zulke dingen te voelen, en bovenal definieert het mij niet als persoon! Dit zijn slechts momenten om voorbij te gaan.
Dit is wat deze les uitlegt:
“Ik hoef niet elke negatieve emotie aan te vallen. Soms is het cool om in "Oh, hoi verdriet, je bent hier" of "Ah, ok paniek, leef je leven terwijl ik dit ding afmaak".
Acceptatietherapie is het krachtigste in mijn leven geweest. "
In een boek dat ik erg leuk vind, Stephen King's Eyes of the Dragon, wordt ontkenning vergeleken met het opsluiten van je negatieve emoties in een kast en het in een put gooien.
We denken dan dat we ze voor altijd kunnen vergeten, maar op een dag raakt de container aan het rotten en wordt al het water in de put vergiftigd ... dus onze hele geest.
Ik heb geleerd om met mijn negatieve emoties om te gaan, ook al heb ik er soms een hekel aan omdat ik er was. Omdat ze deel uitmaken van mijn leven, en dat van jou ook!
Dit zijn de 3 lessen die mij het meest opvielen in deze thread, die je hier volledig kunt lezen. En jij, wat heb je op de bank geleerd van je psychiater?
