IK HEB een hekel aan het luisteren naar mensen die met me praten over dingen die ik niet weet.
Vanaf 1 verveelt het me, vanaf 2 heb ik het gevoel dat ik het punt mis. En ik heb niet echt een passie voor "Ik weet niet waarover ik moet praten".
Dus na twee weken lang 120.000 keer per dag te hebben gehoord, was het tijd om Happy te kijken.
Oordeel: reden moet worden gegeven aan de enthousiaste menigte.
Gelukkig = atomair genie.
Gelukkig, waar gaat het allemaal over?
Een gedesillusioneerde, onbeschofte en ZEER STERKE huurmoordenaar (meer zoals John Wick), brengt zijn dagen door met het slaan van gezichten. Een man vermomd als kreeft die gepijpt wordt door een prostituee? Bam, in het hoofd geschoten.
Een broer of zus die problemen zoekt? Bam-kogels overal. Tac, tac, tac.
Hij is zo, Nick Sax, ER IS GEEN TIJD.
Maar helemaal niet.
Op een dag, na twee opeenvolgende hartaanvallen, staat de man die niet kan sterven (volgens de woorden van een agent) oog in oog met een blauwe eenhoorn, buitengewoon spraakzaam.
Het doel van dat dier? Dat Nick Sax hem helpt een klein meisje te redden waar hij een denkbeeldige vriend van is, en die werd ontvoerd door een griezelige man verkleed als kerstman.
WTF-serie?
Gelukkig, van WTF tot alle verdiepingen
LSD, de makers van deze nieuwe serie, oorspronkelijk bedoeld voor het SyFy-kanaal en nu zichtbaar op Netflix, moesten een paar dozen meenemen om Happy te baren.
Afgezien van het al goed doorgestreepte scenario, springt wat aan boord in het gezicht van premium, het is de divisie.
Verschillende plotelementen ontvouwen zich parallel, waarna het elkaar allemaal kruist.
In de piloot doet de eenhoorn er lang over om de punt van zijn hoorn te richten. In het eerste derde deel van de aflevering hoor je haar gewoon praten en kijken door haar ogen.
We gaan daarom over naar een subjectieve visie, dat wil zeggen in de eerste persoon, van de serie.
Deze verandering van standpunt, nogal ingenieus, geeft de kijker de indruk dat hij soms aan de actie deelneemt, maar niet te veel.
De eenhoorn beweegt heel snel door te vliegen. Plots worden de decoraties met de snelheid van het licht verbonden, een teken dat Happy in beweging is.
Alsof we in een wervelwind zijn gevangen, reizen we binnen enkele seconden van plaats naar plaats, waardoor je duizelig wordt. Een duizeligheid en toch aangenaam omdat het innovatief is.
Gelukkig voelt het als een hallucinerende trip, een delirium over zuren dat te lang zou duren.
Blije, zwarte humor
Gelukkig, het is een tekenfilmeenhoorn. Het grafische aspect heeft iets kinderachtigs, naïefs.
Het doorbreekt het trashy aspect van de serie.
Maar zodra ze haar lovenswaardige bedoelingen aankondigt, worden ze versteld door Nick's cynisme.
Alles is dus een kwestie van contrast in Happy, dat voortdurend heen en weer beweegt tussen naïviteit en duisternis. Deze serie is op alle niveaus complex, zowel wat betreft de verhaallijnen als wat betreft het beheer van de hoofdpersonages.
Nick is bijtend, en dat is hij altijd. Overal om hem heen is sarcasme en gezelschap.
Het geheel van Happy maakt daarom deel uit van een universum dat moet worden meegenomen tot de duizendste graad, waar geweld bijna plezier maakt.
Trouwens, ik moet je waarschuwen, de baby van Patrick McManus is HEEL gewelddadig. Maar zoals ik je schreef, moet deze wreedheid in perspectief worden geplaatst.
Bovendien zijn de vechtscènes helemaal gek. De choreografieën zijn tot in de perfectie gemasterd, wat de gevechten verder de-dramatiseert.
Ze zijn als dansen, boze en epileptische clinches, met als resultaat de dood.
Ze worden soms in volgorde opgenomen, wat "WOW" toevoegt.
Slechts één advies: geef Happy, die waarschijnlijk het gekste product is dat momenteel op Netflix beschikbaar is, een kans.
Trouwens, ik heb nagedacht, en ik heb een theorie. Deze serie kan deze naam hebben in verband met de smiley die op de xtc-pillen is getekend. Dat zou logisch zijn, vind je niet?
