Eerder op # 62 dagen: Memo om nooit de kleine genoegens te vergeten
Het kostte me veel tijd om deze les te realiseren, die ongetwijfeld een revolutie in mijn leven zal betekenen.
Ik herhaal het voor mezelf, gewoon om het zich heel diep in mijn muilezelkop te laten verankeren: de tijd nemen voor mezelf neemt het niet van anderen weg.
Het is gek, deze neiging tot opoffering die ik altijd heb gehad. Hulp nodig ? Ik ben hier. Een oor nodig? Ik luister naar jou. Een vraag ? Ik ben op zoek naar het antwoord.
Daarbij leefde ik door de gaten in het schema dat anderen me achterlieten.
Het fenomeen werd onhoudbaar toen ik manager werd: opeens was het mijn taak om anderen te helpen. Om voor ze te zorgen. Om ervoor te zorgen dat iedereen heeft wat hij nodig heeft om soepel vooruit te komen.
Resultaat ? Ik had geen minuut meer. Al mijn dagen waren aan anderen gewijd. Maar als ik ze zou vragen om het me vanuit hun standpunt te vertellen, ben ik bereid met mijn rechterhand te wedden dat ze me "niet beschikbaar" vonden.
Nodig. Al die tijd was MIJN tijd, dus ik gaf het niet weg, ik gaf het op in pijn, als een offer.
Of helemaal niet. Maar ik begreep het niet.
Tijd is geen valuta
In mijn hoofd is tijd een hulpmiddel. De moeilijkheid is dat het onmogelijk is om te hamsteren. Ik kan mijn vrije tijd niet opsluiten in een kluis, wachtend om het geld te verzilveren wanneer het mij uitkomt.
Dus je moet hier en daar minuten speuren en ze uitgeven als kleingeld: degene die waarde heeft als hij wordt gestapeld, de 10 cent die je niet hebt om je een cola te betalen, maar die je zakken als je ze daar vergeet.
Dus het is onvermijdelijk dat mijn vrije tijd, ik probeer het te behouden met 10 biljetten. Behalve dat als iedereen klaar is met 10 minuten hier, 3 minuten daar, ik alleen centen over heb die ik niet heb weten wat te doen.
Resultaat? Ik ben gefrustreerd. Geen tijd voor mij, en tijd voor de anderen. Ik heb de hele lengte nep.
De tijd die we nemen, is niet de tijd die we verspillen
Mijn redenering was vanaf het begin verkeerd, omdat tijd geen eindige bron is, zoals een cake die onder alle gasten moet worden gedeeld. Tijd is een oneindige bron. Er zijn er vandaag, er zal morgen zijn. Er zijn elke dag.
Het is niet in kwantiteit, maar in perspectief dat ik moet redeneren. Vooral omdat ik de tijd niet kan verdelen alsof ik wisselgeld geef.
Geweldig, 10 minuten bespaard! Maar wat heb ik eraan als ik er niet onmiddellijk gebruik van maak?
Ik begon te begrijpen dat tijd nemen voor MIJ geen ongepast egoïsme was. Het was de basis.
Ik kan geen tijd aan anderen geven als ik geen tijd voor mezelf neem. En dat is een echte openbaring van deze zomer. Ik zou zelden zoveel tijd voor mezelf hebben genomen en zelden zou ik zo beschikbaar zijn geweest voor anderen.
Niet per se in kwantiteit natuurlijk: mijn dagen zijn niet rekbaar. Maar in kwaliteit.
Ik heb geleerd om afspraken af te wijzen als ik niet beschikbaar ben. Ik heb geleerd nee te zeggen, niet nu, niet deze week, nee het is niet urgent, nee omdat ik dringender dingen te doen heb, en geen van de antwoorden was beledigend of minachtend.
Ik heb geleerd om tijd voor mezelf te nemen, om het beter aan anderen te geven. Nog een voor de hand liggend feit, dat me 52 dagen kostte om het te kunnen begrijpen en formuleren.
Lees het volgende in # 62 dagen: Hoe blaren van frustratie in zeepbellen veranderen
