In samenwerking met Metropolitan Filmexport (ons Manifest)
Hoe wreed ze ook zijn, Sisters in Arms heeft me volledig omgedraaid.
Caroline Fourest signeert hier een oorlogsfilm met een vrijwel uitsluitend vrouwelijke cast die je evenzeer zal choqueren als ontroeren.
Je kunt je 9 oktober al boeken om hem in de bioscoop te zien.
Sisters in arms, een sterke en totaalfilm
Sisters in arms, het is een film die ik aangrijpend vond en die me uitdaagde over onderwerpen waar ik vaak over hoor, maar waarvan ik de complexiteit moeilijk te vatten vind.
Ik merkte dat ik ondergedompeld was in deze wereld, een paar duizend kilometer bij mij vandaan, waar ik uiteindelijk heel weinig over weet.
Ik volgde Zara, een jonge Yazidi-vrouw wiens dorp werd verwoest door de jihadisten, die ook haar vader vermoordde en haar broer ontvoerde.
Eenmaal bevrijd uit hun greep, vlucht Zara en meldt zich aan bij een internationale brigade van volledig vrouwelijke krijgers om haar vader te wreken en haar broer te redden.
Daar ontmoet ze vrouwen van over de hele wereld, allemaal bereid om samen met de Koerden te vechten voor hetzelfde doel: om een schijn van vrede te vinden in dit permanente oorlogsgebied.
Sisters in arms behandelt dit deel van het leven dat jonge vrouwen delen op een uitputtende manier, door het geweld, de emotie, maar ook de momenten van ontspanning met humor over te brengen.
Sisters in arms weten hoe ze met nuance moeten omgaan
Het Midden-Oosten is zo'n complexe regio, met hedendaagse conflicten met zulke oude wortels, dat toen ik de aankondiging van de release van de film zag, ik dacht dat het dubbel of dubbel zou worden.
Maar de film pakt delicate onderwerpen nauwkeurig en didactisch aan. Algemeenheden bestaan niet.
Toen ik hun manier van leven zag, zei ik nog steeds met afgrijzen tegen mezelf dat The Handmaid's Tale uiteindelijk niet zo dystopisch was ...
Ik benutte de brute realiteit van de inwoners, de inwoners van deze politiek onstabiele regio's ten volle, en ik leerde meer over de Yazidi-religie en de herhaalde genocides van haar beoefenaars.
Sisters in arms mengt alle nationaliteiten en religies, met subtiliteit.
Het feit dat de brigade die we volgen internationaal is, maakt een dialoog mogelijk die clichés voorkomt.
Oorlog is niet geromantiseerd. De internationale brigade veroorzaakt inderdaad ook burgerslachtoffers; de Franse vechter Yaël, die in het begin niet wilde vechten, ziet zich genoodzaakt haar handen vuil te maken ...
Oorlog vindt aan beide kanten plaats.
Sisters in arms, een levendige film over meisjesstudentenclub
Sisters in Arms is een zeer stoere oorlogsfilm, met kuikens die mannen vermoorden die smeken om te worden neergeschoten door een man in plaats van door vrouwen.
Zijn feministische bereik brengt hem er ook toe om het sterke thema van oorlogswonden aan te pakken, een onderwerp dat weinig besproken wordt, vooral wanneer vrouwen de bijkomende schade zijn.
Samen ondersteunen ze elkaar en laten ze zich kwetsbaar overkomen, wat hen des te sterker maakt.
Soisters in arms is even spannend als in beweging.
Ik was overweldigd door het optreden van de actrices die op hun eigen manier van het scherm sprongen.
Ik vond mezelf als Kenza en Yaël, deze twee jonge Franse vrouwen die alles over dit land ontdekken, ver van hun eigen land, respectievelijk belichaamd door Camélia Jordana en Esther Garrel.
Ik was onder de indruk van de interpretatie van Amira Casar, die de brigade vastberaden en nauwkeurig leidt.
Eindelijk, degene die me volledig vervoerde en voor wie ik meteen verliefd was, is het Dilan Gwyn, die de prachtige Zara speelt, door wie ik me met mijn hoofd in de film stortte.
Verre van de wraakfilm vol haat, is Sisters in Arms, zoals de naam al doet vermoeden, een studentenverenigingfilm die wordt ondersteund door buitengewone actrices.
Dus lezer, ik reken op je om deze film op 9 oktober in de bioscoop te zien.
