Dit artikel is geschreven in samenwerking met Zelig Films Distribution.
In overeenstemming met ons manifest schreven we wat we wilden.
Er zijn films die je absoluut in de bioscoop moet zien, want ze zijn allemaal belemmerd op een televisiescherm. We zeggen dat over epics uit de ruimte, zoals Gravity, Interstellar, of fantastische films zoals Inception.
Maar een camera die zijn hotelkamer niet verlaat… wat heeft het voor zin hem op het grote scherm te zien? Het is precies om deze kamer binnen te gaan, met Paul en Vanessa.
Ik noem ze bij hun voornaam, ook al heb ik maar een uur en vijfentwintig van mijn leven bij hen doorgebracht. Er is iets tussen ons gebeurd. Ik had niet langer de indruk acteurs in een film te zien spelen, ik had de indruk de intimiteit van een stel te delen.
Sterker nog: ik had het voorrecht een vergadering bij te wonen. Een echte. De een die begint met de kleine leugens van het bestaan: alles wat niet op het eerste gezicht gezegd wordt, en dat de ander onthult met zijn vragen, maar vooral zijn blikken en attenties.
Passade, dat was het: een zeldzaam moment, vastgelegd op het grote scherm.
Passade, wanneer Paul Vanessa ontmoet
Paul is ver in de dertig. Hij is getrouwd. Vanessa is halverwege de twintig. Ze prostitueert zichzelf. Paul is vanavond haar cliënt. Gewoon een klant. Maar er is iets tussen hen aan de hand.
Het is op het eerste gezicht geen gekke en clichéachtige liefde. Het is ook geen kracht van het lot. Het is geen bron van verdriet die onder hun voeten opengaat om ze op te slokken.
Er vindt een ontmoeting plaats: twee vreemden laten hun hoede vallen, elk geïntrigeerd door de kwetsbaarheid van de ander. Alsof ze allebei de maas in de wet zagen die de ander in de wereld verbergt.
De ontmoeting van Paul en Vanessa dompelt ons onder in het intieme
Toen ik langs zijn caravan of zijn kampeerplaats kwam, dacht ik dat hij met me over prostitutie zou praten. Van een smerig verhaal, van een menselijk drama, van manipulatie, van schuld ... Ik kan niet verder van de waarheid zijn.
Maar Passade spreekt van intimiteit, kwetsbaarheid, verraad, verlatenheid, eenzaamheid, vriendschap, vertrouwen… kortom: van de mensheid. Het begint met seks. Intiemer wordt het niet, toch?
Maar als, toch. In eerste instantie zijn het twee vreemden, maar het is als ze zich aankleden, praten, dat geleidelijk…. ze lagen bloot.
Een merkwaardige paradox, die van jezelf onthullen zoals je jezelf bedekt. Passade zegt, nee, precies: voor deze twee is intimiteit dieper dan het vlees.
Wat me in Passade fascineerde, zijn deze twee personages, intimiderend voor elkaar, maar toch zo kwetsbaar . Het is geen liefde op het eerste gezicht geënsceneerd onder een stralenkrans van goddelijk licht. Het is maar een vergadering. Maar dat is wat mooi is.
Ik zal hem weer zien in de bioscoop, om met hen in de hotelkamer te zijn, om mezelf onder te dompelen in de ogen van Fanny Valette, wanneer haar personage, Vanessa, er mee lacht. Amaury de Crayencour kijkt haar aan en leent haar gelaatstrekken en de kuiltjes van haar glimlach aan Paul.
Sinds ik Gorune Aprikian, de regisseur, met me laat praten over de behoefte aan liefde via de dialogen van Paul en Vanessa, zal ik niet langer op dezelfde manier naar Canal St Martin kijken ...
Passade wordt op 9 augustus uitgebracht in de Franse bioscopen : een prachtig moment van zoetheid, op voorwaarde dat je klaar bent om een beetje van deze kwetsbaarheid te delen!
