Geplaatst op 11 maart 2021
Insta verhaalGedurende enkele maanden, om de twee weken, zie je op Mademoisell portretten van Instagrammers en Instagrammers die je misschien wel of niet kent.
10 persoonlijkheden, die niet per se Instagram-sterren zijn, maar gewoon simpele mensen, met een overweldigende ervaring, met een boodschap om over te brengen of originele inhoud te bieden.
Wie zijn zij achter de likes en K's van het sociale netwerk ? Hoe zijn zij daar gekomen? Wat is hun boodschap?
Ik zal deze 10 portretten proberen om je het te laten ontdekken, en misschien wil je ze volgen.
Maar ik hoop vooral dat je jezelf wilt laten gelden en jezelf vrij wilt uiten , zoals zij en zij!
Zoek de portretten die al zijn gepubliceerd
- Roro de sterke, nu quadriplegisch, spreekt van vreugde, mannelijkheid, liefde ...
- Angelo van @balancetapeur, kwetsbare UFO van Instagram
- Ontdek @lafillequiadestaches, zelfliefde dealer op insta
- Hoe de positieve toewijding van mijn lichaam mijn leven veranderde
- Wanneer de strijd tegen kanker een betrokken merk inspireert
- Waarom ik het taboe van geassisteerde reproductie op Instagram doorbreek
- Ik tatoeëer "3D" tepels en mix kunst en zelfrespect op Instagram
- Romain Costa bevrijdt de stem van de LGBT + -gemeenschap op Instagram
- Met Make My Lemonade cultiveer ik vreugde op Instagram
Als je deze portretten en de waarden die deze vrouwen en mannen op Instagram overbrengen, waardeert, ontmoet ik je op de site van No Pressure by Instagram, er wacht je een verrassing!
Ambitieus . Volhouden . Creatief .
Begin vanuit het niets, trotseer obstakels en vind je plek in de wereld dankzij haar doorzettingsvermogen en toewijding op Instagram.
Dit is wat ik zou zeggen als ik de reis van Steves Houkponou, 35, nu ondernemer, zou moeten samenvatten.
Maar Steves 'pad verdient het dat ik iets meer dan een zin besteed, en dat ik je vertel hoe hij van een kindervoetballer in een wijk van Cotonou in Benin besloot dat Instagram het netwerk zou zijn dat zou het helpen zichzelf te vervullen .
Blessures voor Steves Houkponou te overwinnen
Achter zijn status als ondernemer heeft Steves eigenlijk drie hoeden:
- hij heeft een communicatiebureau om merken te ondersteunen in hun digitale strategie
- hij creëerde een Afrikaans geïnspireerd confectiekleding- en accessoiremerk, genaamd BHP (BlackHats Paris)
- hij is een instapreneur, dat wil zeggen dat hij zijn bedrijf lanceerde dankzij Instagram.
Op zijn meer dan gepolijste Instagram-account gaf Steves me de indruk van een ervaren man, meer dan stijlvol, recht in zijn laarzen en stevig op zijn voeten.
Dat is duidelijk wat hij is, maar toen ik hem ontmoette, liet hij me een beetje verder kijken en liet hij me een stukje van zijn leven zien, toen hij er nog niet was. zelfverzekerde en zelfverzekerde man van vandaag.
Steves groeide op in een Beninees gezin, hij is de laatste van een gezin van 9 kinderen, en het was de eerste voor voetbal dat hij voorbestemd was :
“Op school kon ik niet spelen met mijn klasgenoten omdat ze me belachelijk maakten, dus speelde ik in de buurt, op straat.
We legden twee stenen, we maakten teams en we speelden voetbal.
Toen ik naar het dorp van mijn ouders ging was er een groot voetbalstadion, het was een beetje alsof de Parijzenaars naar de provincies kwamen: de mensen waren daar minder gemeen, dus ik kon me uiten, Ik was aan het spelen, en zo werd ik opgemerkt.
Toen ik 14 was, kwam ik in Frankrijk aan, in Auxerre, het toen grote trainingscentrum, om te voetballen.
Ik keerde terug naar Sportstudies, maar een maand later, tijdens een detectiedag, raakte ik geblesseerd en dat was het begin van mijn tweede leven . "
1 maand nadat zijn voetbaldroom vorm begon te krijgen, in 1998, het jaar van het WK, kreeg Steves een zware klap tijdens een tackle, viel op de grond en kon niet opstaan.
Ze lijdt al aan een auto-immuunziekte die haar vader heeft doorgegeven, HLA-B27 genaamd, waardoor ze een hoger risico loopt op bepaalde reumatische aandoeningen (die botten, gewrichten en zacht weefsel aantasten). meer dan pessimistisch:
“Alle doktoren vertelden me dat ik nooit meer van mijn leven zou lopen, ik was gehandicapt toen ik 14 jaar oud was. We hebben alle mogelijke en denkbare doktoren gezien, en ze zeiden allemaal hetzelfde.
Voor mij was het vreselijk omdat het het einde van mijn leven was, ik was in tranen, maar wat werkte, was dat mijn vader me vertelde:
"Het is een grap die ze met je uithalen, het is niet waar, je gaat weer lopen."
Al je broers en zussen lopen, ik loop, je moeder loopt, dus het is aan jou om het te geloven. Als u het niet gelooft, is het voorbij. "
Mijn ouders zijn erg sterk, mijn vader is geboren in Benin, mijn grootvader is visser, mijn vader liep 2 dagen van zijn dorp naar de hoofdstad omdat hij ziek was.
Mijn moeder was wees toen ze 12 was, ze worstelde om zichzelf te voeden en moest voor zichzelf zorgen om te eten, en vandaag gaat het financieel veel beter, ze zijn erin geslaagd om geweldige dingen te doen.
Mijn ouders hebben me er altijd van bewust gemaakt hoe gelukkig ik was, ik groeide op in dankbaarheid, en wat er met me gebeurde, ze lieten me het zien als een beproeving die ik moest doorstaan .
Dus aan de ene kant was het ingewikkeld, en tegelijkertijd zei ik tegen mezelf dat ik niet kon loslaten, en dat is jammer, ik zal niet voetballen, maar ik zal mijn weg vinden en ik zal de beste zijn in wat ik doe. ging doen . "
Overgemotiveerd door de aanmoediging en steun van zijn ouders en familie, liet Steves alle doktoren liegen. Na een paar maanden lukte het hem om rechtop in bed te gaan zitten, wat al een overwinning was.
Toen kon hij na een jaar opstaan, een echt wonder voor de medische professie.
Steves was erg geraakt door deze beproeving, maar het was niet de enige die invloed had op de manier waarop hij naar zichzelf kijkt.
Als hij het heeft over de spot van zijn Beninese kameraden toen hij op school zat, is dat iets dat hem echt heeft getekend:
“Toen ik nog klein was, lachten mensen me veel uit.
Ik rende erg snel en ik was erg goed in voetbal, maar ik had een verschil in lengte van 1,5 cm tussen mijn twee benen, dus dat was te zien wanneer ik aan het rennen was.
Les enfants sont méchants et ils se moquaient, donc je manquais beaucoup de confiance en moi. Le seul moment où je m’échappais, c’est quand je jouais au football.
C’est une plaie qui ne se referme pas. »
Un nouvel objectif, et son début sur Instagram
Au total, Steves a passé 2 ans dans un centre de rééducation, et c’est aussi pendant cette période que s’est concrétisée son envie de travailler dans la mode, quand bien même ce n’était pas du goût de ses parents :
« Apparemment à 5 ans je prenais déjà les poupées de ma sœur et je leur faisais des habits, donc je me suis dit que c’était peut-être la voie qui était faite pour moi, et que j’allais me concentrer sur ça.
Je suis fan de Saint Laurent, j’ai lu tous ses bouquins, dès qu’il y a un événement sur lui, j’y vais, et ça date de quand j’étais en centre de rééducation.
Ma mère m’a acheté un magazine, ils parlaient de Saint Laurent dedans, j’ai adoré et j’ai demandé à ce qu’on m’en achète plus.
J’ai commencé à m’intéresser à la mode, et je disais que je serai le nouveau YSL quand je serai grand.
Je voulais faire des études de mode, mais je viens d’une famille africaine qui considère que ce n’est pas pour les hommes, que ce n’est pas viril, donc c’était compliqué. »
Pour satisfaire ses parents sans perdre de vue son objectif premier, Steves a enchaîné les études prestigieuses, tout en se rapprochant doucement du milieu de la mode.
Steves a obtenu un Bachelor International Management à l’université de Cambridge, puis il est revenu en France à Paris, pendant une période de rechute médicale.
Il a ensuite fait un Master en Marketing de Luxe, pour se rapprocher de la mode, puis un MBA en Finances, sachant au fond de lui qu’il allait un jour se mettre sur la voie de l’entreprenariat.
Il a fini par travailler chez Cartier, L’Oréal, au Bon Marché, puis a gravi les échelons chez Coach, la marque de prêt-à-porter de luxe, dans laquelle il est devenu directeur commercial.
Il est rentré par la petite porte, puis est devenu le plus jeune directeur commercial d’Europe.
Voulant aller toujours plus haut, progresser toujours plus, et sentant qu’il n’y parviendrait pas en restant chez Coach, c’est là que Steves a décidé de tout miser sur Instagram :
« Parallèlement à mon travail chez Coach, je postais des photos de mode sur Instagram, sur mon compte perso, et je parlais aussi développement personnel.
Je parlais des difficultés de la vie, et j’essayais de faire passer un message, de dire qu’il faut se battre, et ne rien lâcher pour atteindre ses objectifs.
À l’époque je n’avais pas beaucoup de followers.
Quand j’ai quitté Coach, j’ai eu ma première opération rémunérée en tant qu’influenceur qui a bien marché, donc je me suis dit qu’il y avait quelque chose à fouiller. »
Un chapeau et un compte Instagram qui changent la vie
Aujourd’hui Steves est un vrai modèle pour sa communauté, et il diffuse des messages centrés sur la confiance en soi, l’important de s’aimer, se trouver, et toujours trouver la force de franchir les obstacles.
Et s’il en est arrivé là, c’est grâce à sa ténacité extraordinaire et à son environnement familial, mais aussi grâce à ce fameux chapeau, son accessoire magique devenu emblématique :
« Un jour je rentre dans une boutique, c’était dans le Marais, et il y avait un chapeau.
J’ai kiffé le chapeau, j’ai un gros coup de cœur, mais à l’époque on mettait des bobs, des casquettes, mais pas trop de chapeaux, et surtout il coûtait 350€, ce qui représentait beaucoup d’argent pour moi à l’époque !
Je demande une réduction à la vendeuse, mais rien n’y fait. J’avais un pote avec moi qui me dit que le chapeau me va trop bien, et la vendeuse ajoute :
« Ce chapeau, il va changer votre vie. »
La je me suis dit que la dame était très forte, elle m’a vendu une émotion, côté marketing elle envoyait !
Bref, elle m’a convaincu, j’ai acheté le chapeau ! À ce moment de ma vie j’étais encore assez bas côté confiance en moi, je n’osais pas trop parler aux filles, c’était vraiment compliqué.
Je suis sorti avec le chapeau sur la tête, et une fille est passée à côté de moi et m’a fait un clin d’œil. C’était la première fois que j’avais une interaction comme ça avec une inconnue.
Le soir, on va au restau avec des amis, on va en boîte, et des femmes viennent me voir, prennent mon chapeau, on commence à interagir, etc.
À partir de là, le chapeau, je ne l’ai plus lâché !
Un jour je cherchais un truc dans mon porte-feuille, et mon pote m’a pris en photo.
La photo était vraiment belle, je l’ai postée sur Instagram, et tout d’un coup j’ai eu 1000 likes, alors que d’habitude je n’en avais que 30 ou 40.
C’était un truc de malade, je me suis dit que j’allais arrêter de poster des looks, et que j’allais mettre ma tête à moi, sauf que quand j’ai posté une photo de mon visage sans chapeau, j’ai fait un gros flop.
À partir de là j’ai fait tout un travail, j’ai changé de nom, je me suis appelé theblackwithblackhat (The Black With Black Hat) , et c’est comme ça que ça a commencé pour moi sur Instagram. »
Maintenant, Steves a 120 000 abonnés sur son compte Instagram personnel, et presque 170 000 en cumulant celui de son agence et de sa marque.
Il est une référence de réussite, et grandit chaque jour un peu plus grâce à sa communauté Instagram :
« Instagram m’a apporté de la confiance en moi, le fait de faire des photos et de me montrer moi, déjà, ça a été un exutoire.
Si tu avais dit au petit Steves de 14 ans de faire des photos pour se montrer, il aurait dit : jamais de la vie !
Sur Instagram il y a une bienveillance qui est arrivée, les gens m’ont dit qu’ils avaient acheté un chapeau noir pour me ressembler, des gens m’ont accosté dans la rue pour me prendre en photo…
Au-delà du business et de la vitrine importante que représente Instagram pour une image de marque, c’est tout ce côté humain que le réseau m’a apporté ! »
Je suis ravie d’avoir fait la connaissance de Steves, et d’avoir découvert son histoire touchante, et inspirante, qui rend son parcours encore plus impressionnant.
Et je te laisse avec ses mots :
« J’avais toutes les excuses pour rater ma vie : je suis noir, je suis immigré, je suis handicapé.
Als ik dat alleen was gebleven, had ik niets gedaan, ik zou nog steeds in mijn rolstoel in het ziekenhuisbed van Viry-Chatillon liggen, behalve dat ik weigerde en ging doen wat ik wilde.
Iedereen heeft een sterk punt, ik ben mijn sterke punt. Ik weet vandaag dat het is om mensen vertrouwen te geven, mensen te laten stralen dankzij hun imago, en het duurde lang voordat ik dat ontdekte.
Ieder van hen moet hun sterke punt vinden , en wat hen in hun leven kenmerkte en hen ertoe bracht te doen wat ze doen. Het leven is kort en we hebben allemaal een levensmissie. "
