Oorspronkelijk gepubliceerd op 16 november 2021
We komen aan op kantoor. Velen hebben elkaar sinds vrijdag niet meer gezien, sindsdien, sinds het lachen en de avondterrassen, Netflix & chill, date of cocooning-programma's. Iedereen heeft met elkaar gepraat, vanuit die angstaanjagende draad op onze privé Facebook-groep, waar we de anderen noemden: ben je daar? Je bent in orde ? Ben je veilig? Hebben we nieuws van haar? Zo-en-zo staat op het antwoordapparaat, ik weet zeker dat het in orde is, maar ik ben bang. Iedereen stuurde hun kleine vuurvliegje de nacht in op het broodkruimelspoor van de 21ste eeuw.
Bijna iedereen is hier vanmorgen. Niemand ontbreekt, maar sommigen zijn onderweg, ziek, afwezig. We glimlachen zwak naar elkaar. We wisselen knuffels uit, we zetten veel koffie, het water warmt op voor theeliefhebbers. Ik aarzelde om croissants te kopen, en zei toen tegen mezelf dat mijn maag te strak was. Ik heb Kleenex genomen. De kakofonie van maandagochtend zijn afwezige abonnees, maar het komt terug, alles komt terug. Behalve degenen die niet terugkomen.
Iedereen is er maar iedereen kent wel iemand die iemand kent die er niet meer is.
De minuten gaan langzaam voorbij, alsof ze achteruit gaan. We inventariseren: waar gaan we het over hebben? Wat willen we, kunnen we erover praten? We vragen je: waar wil je dat we het over hebben? We willen niet loslaten. We willen je niet laten gaan. We willen niet opgeven. We willen niet in cirkels rondlopen.
We beslissen op basis van gevoeligheden. Er zijn er die dat niet kunnen, en het maakt niet uit, die goed beschut weer gaan slapen. Er zijn mensen die het wel willen maar niet weten, dus we moeten ons concentreren, we verfijnen, we wisselen uit. Nieuws circuleert continu. Onder de horizon zijn tranen nooit ver weg, voor mij in ieder geval. Ze oscilleren als een zware en krachtige vloed, besluiten niet om de oppervlakte te laten barsten.
Nog niet. Het is pas twaalf zesentwintig.
We dachten dat we de langste maandag hadden geleefd, maar dit is een goede uitdager. Paris is zowel gekneusd als trots, mank maar wraakzuchtig. De bewoners maken clichés liegen, glimlachen naar elkaar in de metro, kloppen elkaar op de schouder als het niet goed gaat, geen handgemeen, mensen met te veel haast. Ik glimlachte naar een moslim die in stilte bad, zijn rozenkrans reciteerde, zittend op een klapstoel, stilletjes verlangens naar een betere wereld fluisterde. Ik hoopte dat hem niets was overkomen. Ik bewonderde hem.
Tussen de middag was het stil. Alle • bij elkaar gegroepeerd, zonder elkaar aan te raken maar noodzakelijkerwijs verbonden. De seconden gaan voorbij en de stad stopt voor een paar hartslagen. "Daar is het, het is twaalf uur", dus we gingen terug naar het station, maar we doorbraken de stilte niet meteen. Hij bleef hangen als een gast die niet naar huis wil.
Wij bereiden u informatie en vriendelijkheid, ontcijfering en liefde, moed en tederheid voor. Alles wat in ons, in jou, verdringt. Het is een lange maandag en het is nog lang niet voorbij.
Maar ik ben blij en trots om het daar met jou door te brengen.
